This Is Spinal Tap is met zijn gortdroge Britse humor best wel flauw. En tegelijkertijd is het oh zo geniaal met het (subtiel) in de zeik nemen van de rockwereld. Regisseur Marty DiBergi (Rob Reiner) volgt voor een documentaire de band Spinal Tap, bestaande uit Nigel Tufnel (gitaar), David St. Hubbins (gitaar en zang), Derek Smalls (bas), en een reeks drummers die op merkwaardige wijze zijn overleden. This Is Spinal Tap is in de eerste plaats bedoeld als een serie hoogst ongemakkelijke sketches, met de tour bij wijze van rode draad. De hoofdfiguren zijn Nigel en David, die van kinds af aan samen muziek maken.

Nadat een paar stijlen en bandnamen de revue zijn gepasseerd (let op een prachtige “ode” aan de Beatles) besluiten ze te gaan voor metal en de naam Spinal Tap. Ze groeien uit tot de populairste band van Engeland, tot de onvermijdelijke val wordt ingezet. Spinal Tap mogen dan pioniers zijn binnen hun genre, ze zijn ook een rage. Eentje die de aandacht aan het verliezen is. Als ze niet snel iets doen, zullen ze afscheid moeten nemen van de podia.

Niet alle grappen vind ik even hilarisch (de songteksten vind ik echt te melig) maar er zitten juweeltjes tussen. “Stand 11” bijvoorbeeld, of de decorstukken voor Stonehenge. De film schijnt zo’n accurate weergave van de muziekindustrie te geven, dat Spinal Tap voor een echte band werd aangezien. De acteurs traden zelfs echt op in de hoedanigheid van Spinal Tap. Om het feest compleet te maken, mocht er een band optreden in het voorprogramma (uiteraard óók de acteurs zelf), en brachten ze nog doodleuk albums uit.

Ja, de naïviteit van Nigel en David grenst aan het stompzinnige, ze kunnen wél rockende muziek maken.

Muziekliefhebbers zullen nog een hele feest der herkenning voorgeschoteld krijgen. Zo wordt met het braakselverhaal onder andere verwezen naar Led Zeppelin, schijnt ook Kiss uren door de gangen te hebben gedwaald voor ze de concertzaal konden vinden, en is er een satirische verwijzing naar het gitaarspel van Jimmy Page. This Is Spinal Tap laat zien dat een parodie nog niet hoeft te betekenen dat het onderwerp niet serieus behandeld moet worden.

Door nauwkeurig alle rockclichés op de hak te nemen en tegelijk de band zo serieus mogelijk te nemen, komt This Is Spinal Tap waarachtig over. Ja, de naïviteit van Nigel en David grenst aan het stompzinnige, ze kunnen wél rockende muziek maken. En als ze een optreden moeten annuleren omdat er nauwelijks iemand komt opdagen, dan komt dat toch ook wel binnen.