Zoveel sterren geven de lezers aan deze titel.

In tegenstelling tot Nederlandse filmers als Paul Verhoeven of Alex van Warmerdam, heeft Dick Maas nooit de behoefte om een kunstzinnige film te maken. Of een titel te regisseren met een dieperliggende boodschap. Flodder is het perfecte voorbeeld van zo’n film. De botte humor van Maas, zijn gelikte regie en onpretentieuze toon komen hier perfect samen. Een asociale familie, geleidt door Ma Flodder, moet het huis uit omdat die schijnbaar gebouwd is op een chemische afvalberg. De gemeente breekt zich het hoofd over de vraag waar de Flodders dan moeten wonen. Sjakie stelt voor om de familie onder te brengen in een dure, sjieke wijk.

Op die manier worden de Flodders omringd door “beschaafde” mensen, en zullen zij de goede manieren oppikken. De gemeente staat er skeptisch tegenover. Maar goed, Sjakie mag het proberen. En dus trekken de Flodders met zijn allen naar hun nieuwe huis in de wijk Zonnedael. Dat Maas de snobs hard laat botsen met de onaangepaste nieuwe bewoners, spreekt voor zich. Er wordt gevochten, een straatrace gehouden en gechanteerd. Zowel de bewoners van Zonnedael als de Flodders gaan er hard tegenaan.

Met name de gladde en vliegensvlugge Johnny en zijn naar seks hunkerende broer Kees bezorgen de buurtbewoners grijze haren. Het wordt helemaal spannend als Johnny iets krijgt met Yolanda. Zij is getrouwd met militair Wim, en hij haalt met liefde de wapens uit de kast om de Flodders weg te jagen. Dan is er ook nog zus Kees, die met haar volle boezem de mannelijke hoofden op hol brengt.

Films hoeven niet altijd erudiet te zijn.

Maas waakt er echter ook voor dat de Flodders niet te plat worden. Hij behandelt zijn personages met liefde en integriteit, zodat het publiek alsnog een band met ze kan krijgen. Het zijn de kleine momenten die het hem doen. Ma Flodder die liefdevol toekijkt hoe haar kinderen zich op het avondeten storten. Johnny die wraakt neemt op de belagers van broer Kees. En niet alle buurtbewoners zijn zo snobistisch, er ontstaan zowaar vriendschappen en relaties.

Maas bedient zich van een flinterdun script, het werkt wel. Films hoeven niet altijd erudiet te zijn. Gewoon entertainment, zonder dat je je hoofd hoeft te breken over wat de filmer nou wilde zeggen, is soms ook prettig. Met een beetje goede wil kan Flodder trouwens nog worden opgevat als statement voor het onaangepaste. Heeft Maas alsnog – al dan niet per ongeluk – een boodschap doorgegeven.