Ik kan niet stoppen met zweten. Elk moment verwacht ik een telefoontje van mijn schrijfdocent van de Schrijversvakschool. Ik weet dat de kans van overgaan klein is. Minimaal. Als mijn telefoon trilt neem ik met bonkend hart op. “Fileer mij zachtjes,” zeg ik voor de grap. Hij heeft slecht nieuws. Ik blijf weer zitten, denk ik nog. Nou ja, dan nog maar een jaartje overdoen. Weer een kans om mijzelf te bewijzen. Maar nee: ik moet weg. Na vier mooie, lastige, worstelende, emotionele, creatieve en pittige jaren, zal de school mij moeten loslaten. Er komt geen diploma. Geen speech.

Geen afstudeerwerk. Geen uitgever die interesse toont in mijn markante fantasieën. Geen boekpresentatie. Geen romandebuut. Geen recensent die vol bewondering een oordeel over mijn werk schrijft. Geen prijzen, verfilmingen, voordrachten of fans. Ik heb altijd vol bewondering gekeken naar de cirkel jonge schrijvers over wie de loftrompet wordt gestoken. Ik zal daar nooit bijhoren.

Mijn zelfvertrouwen mag dan tot onder het nulpunt zijn gezakt, de schrijfdrift zal toch weer toeslaan. Ik bijt mij maar vast in een verhaal, na drie maanden worstelen constateer ik dat het een gekunstelde rommel is. Waarom maak ik het mijzelf zo godsgruwelijk moeilijk met plottwisten en personages die helemaal niets met het verhaal te maken hebben? Tja. Hoe moet ik anders honderden pagina’s vullen voor een roman? Maar wat is belangrijker? Een geforceerde uitgerekte tekst, of een korte goeie tekst?

Dat weekend lees ik een stukje over Sylvia Hubers, de ongekroonde koninging van het zeer korte verhaal. Gevoelig als ik ben voor “signalen” en “tekenen” besluit ik de korte vertelling dan maar te proberen. En plotseling lukt het. Geen woordenminimum, maar een maximum. In die periode zie ik een oproep van KAF voorbijkomen, een online magazine dat zoekt naar makers. Ik twijfel. De afwijzing van de Schrijversvakschool is nog vers. Aan de andere kant liggen er nu wel verhaaltjes klaar. Ik stuur wat op. En word aangenomen. Korte verhalen. Dat is dus wat ik kan.

Ik heb geen idee of er nog een roman in zit (zeg nooit nooit), voor nu blijf ik gewoon doen waar ik het beste in ben: schrijven. En films kijken.