Zoveel sterren geven de lezers aan deze titel.

Na een lange, driejarige stilte is Gaspar Noé weer terug met Climax. Een dansfilm. Maar dan wel eentje zoals alleen de Frans-Argentijnse regisseur hem kan maken: hallucinerend, opwindend, angstaanjagend en provocerend. Na een introductie van de personages schakelt Noé over naar de donkere, roodbelichte repititiezaal, waar de dansers op pompende muziek hun allereerste dansvoorstelling geven. De passie en wellust borrelen onder de danspassen. Nadien moet iedereen even op adem komen en wordt gulzig van de sangria gedronken. Net als zijn rauwe meesterwerk Irréversible filmt Noé dit alles in één shot, tot in het volgende hoofdstuk de dansers apart worden genomen.

De groep is erg hecht geworden, toch kookt er ook een broeipotje van (seksuele) jaloezie. Dit hoeft natuurlijk geen probleem te zijn. Maar iemand heeft de sangria voorzien van een geheim ingrediënt: LSD. Reken maar dat dat spul niet bij iedereen even goed valt. De paranoia slaat toe, beschuldigingen worden geuit, primaire behoeftes laten zich niet meer afremmen, de beschermende hand verandert in onbedoelde doodslag. De ontsporing kan beginnen.

Wat Noé zo goed beheerst is het geleidelijk laten escaleren van de plot. In plaats van direct heilige huisjes omver te trappen, geeft de filmer eerst wat plaagstootjes. De dansers voelen zich niet goed. Iemand staat doodleuk de dansvloer onder te pissen. De dansers worden handtastelijk. Selva, die wanhopig de controle wil terugkrijgen, probeert nog weg te komen. Er ontstaat paniek. Ontsnappen is onmogelijk. Welkom in de danshel van Climax.

Climax gaat door tot de dansers zich overgeven aan een bezopen fuckfest.

Niet alleen de dansers ontsporen, ook de stijl van filmen. De camera draait rondjes, de dansmuziek blijft tot gekmakens toe doorspelen. Gaf het rode licht eerst nog een sensuele prikkel, nu staat het voor de toenemende waanzin onder de groep. Noé is op het punt dat hij de grenzen oprekt. En net als bij Irréversible gaat hij ver over die grenzen heen. Je hoopt dat de gruwelen eens stoppen, maar dat doen ze pas als Noé de bodem van de put heeft bereikt.

Climax gaat door tot de dansers zich overgeven aan een bezopen fuckfest. De camera weet dan niet eens meer wat boven en beneden is. Om het publiek (en de personages) nog een trap na te geven, gunt Noé ons nog een blik op de afschuwelijke kater. Eentje die de dansers voor altijd zal bijblijven. Het is nu nog te vroeg om Climax de beste film van 2019 te noemen, er moet echt een flinke titel uitkomen om nog aanspraak te maken op de nummer één positie.