Zoveel sterren geven de lezers aan deze titel.
Al in het begin van Velvet Buzzsaw ben ik een beetje verbaasd. Dit moet toch een thriller voorstellen? Waarom heb ik dan eerder het gevoel naar een slechte satire van de kunstwereld te kijken? Jake Gyllenhaal neemt de leiding als de aanstellerige kunstcriticus Morf Vandewalt, wier scherpe woorden een tentoonstelling kunnen maken of breken. Via via komt hij op het spoor van een mysterieuze schilderijenreeks, gemaakt door de lang geleden overleden Dease. Deze schilderijen zijn een uiting van zijn persoonlijke demonen en hebben een krachtige uitwerking op de bewonderaars. Niemand ontkomt aan de rauwe, ja haast seksuele kracht van de doeken.
Geen wonder dat curator Gretchen (Toni Collette) de werken per se in het museum wil tentoonstellen. De bewondering maakt plaats voor gruwel als de portretten een bloeddorstig karakter krijgen. Regisseur Dan Gilroy wil dus niet alleen een horrorverhaal vertellen, hij wil ook de kunstwereld op de hak nemen. Het probleem is dat hij twee soorten genres wil mengen, die niet echt bij elkaar willen komen. Dat de schilderijen tot leven komen is aardig bedacht, alleen voelen de ironische scènes misplaatst.
Neem nou Piers, een alcoholistische kunstenaar die iemand meeneemt naar zijn atelier. Hier staat één doek, waarop twee grote stippen staan geschilderd. Terwijl Piers wat ballen door een basket poogt te gooien, vraagt hij aan de jongeling. In dit zeer ongemakkelijke moment voel je dat de jongen zijn best doet iets positiefs te zeggen. Maar wat kan hij in godsnaam zeggen over twee stomme stippen?
Gilroy slaagt er gewoon niet in de schilderijen eng te maken.
Daartegenover staan dan weer bloederige sterfscènes die, in de context van de film, nooit dramatisch zijn. Eerder grappig. En Velvet Buzzsaw mag dan zijn bedoeld als ironische titel, ik ga er toch vanuit dat we een beetje medelijden moeten hebben met de slachtoffers. Maar op Gyllenhaal en Collette na, weet geen enkele acteur of actrice de personages goed tot leven te wekken.
Gilroy slaagt er gewoon niet in de schilderijen eng te maken. Dat kan te maken hebben met de gladde speciale effecten. Of dat die hele mythe over Dease nooit echt goed naar voren komt. Of dat de logica wegraakt. Eerst zijn het de schilderijen, dan ineens zijn het alle kunstwerken in het museum die bloed ruiken? Waarom dan? Ik begrijp wel wat Gilroy met Velvet Buzzsaw heeft willen doen, het is niet goed uitgewerkt. En daardoor mist het zijn doel. Een mindere film uit de stal van Netflix.