Zoveel sterren geven de lezers aan deze titel.

Veelfilmer Steven Soderbergh heeft met 42 geregisseerde titels zowel sterk werk als zwakkere producties op zijn naam staan. The Good German heeft potentie voor de eerste categorie, maar eindigt als een ongelukkig tussendoortje. Deze thriller, waarin ook Cate Blanchett en Tobey Maguire rondlopen, speelt zich af in het door oorlog verscheurde Berlijn. Journalist Jake Geismer (de immer charismatische George Clooney) moet verslag doen van de Potsdam Conferentie, en komt door stom toeval zijn oude vlam Lena tegen. Zij is weer een “bekende” van zijn chauffeur, Tully, die op zijn beurt ontdekt dat Lena een winstgevend geheim verbergt: haar overleden man is Emile Brandt. Een wiskundige die voor alle oorlogspartijen interessant is.

Hij probeert met dit geheim wat te verdienen, hij bekoopt het met zijn eigen leven en wordt ergens bij een rivierbedding gevonden door Jake. Die is en blijft journalist, en ziet er een vette primeur in. Die krijgt hij ook. En meer. De plot van The Good German is aanvankelijk nog goed te volgen, er volgt zo’n wijdvertakt verhaal met verschillende namen en intriges, dat ik al snel de draad kwijtraak. Gelukkig concentreert Soderbergh zich voor deze film extra op de stijl.

The Good German oogt als een klassieke filmnoir. Het is gefilmd in zwartwit, de cast bedient zich van toneelmatig acteerwerk. Alle gebaren, maniertjes en dialogen worden net wat vetter onderstreept. Denk aan Clooney wanneer hij opdaagt in een film van de Coens, met als verschil dat The Good German een drama is. Maguire doet het goed als arrogante chauffeur die denkt overal mee weg te komen. Blanchett steelt de show als femme fatale. Ze is dan van oorsprong Amerikaans, ze laat moeiteloos een Duits accent over haar tong rollen, en spreekt zonodig de taal vloeiend.

De inhoud wordt zo gedomineerd, en zelfs gesmoord.

Het grote nadeel van deze aanpak is dat de gestileerde buitenkant te veel overheerst. De inhoud wordt zo gedomineerd, en zelfs gesmoord. Het verhaal is al niet zo heel eenvoudig, Soderbergh doet weinig moeite het smakelijk op te dienen. Hij is veel meer geïnteresseerd in het oproepen van het tijdsbeeld (wat hij geweldig doet) dan het vertellen van een spannend verhaal.

De personages lijden er ook onder. Jake en Lena zijn nog interessant genoeg, iemand als Tully kan mij weinig schelen. Wie er nou goed is of slecht (een thema van de film) laat mij eveneens koud. Als Jake en Lena afscheid nemen van elkaar, heb ik niet echt het idee een band met ze te hebben gekregen. Eerder is het de logische conclusie van de film. Een missertje.