Zoveel sterren geven de lezers aan deze titel.
Dankzij de Ierse schrijver Bram Stoker is iedereen bekend met de bloedzuigende Dracula. Regisseur F.W. Murnau bracht het monster tot leven met Nosferatu: Eine Symphonie des Grauens. De namen van de personages zijn aangepast (zo is er geen Jonathan Harker, maar Hutter) en het is een hele ouderwetse titel (zwartwit, dialogen via tekstkaarten), toch is dit een fantastische verfilming. Hutter moet naar Transylvanië afreizen, omdat ene graaf Orlok een huis wil kopen. Als Hutter arriveert in een herberg in Transylvanië, en verkondigt waar zijn reis heen gaat, wordt hij met grote ogen aangestaard. Het kasteel van Orlok is niet in orde, het spookt daar! Hutter trekt zich niets van het bijgeloof aan, maar zijn ontmoeting met de bleke graaf gaat niet helemaal soepel.
Zo toont Orlok wel erg veel belangstelling in bloed en in Hutters vrouw. Om precies te zijn, haar nek. Die vindt Orlok er erg smakelijk uitzien. Ondanks deze vreemdigheden rondt Hutter de zaak af. Tijdens een nachtelijke zwerftocht door het kasteel stuit hij op een bizarre ontdekking: Orlok slaapt in een doodskist. En neemt een lading van die kisten mee naar Hutters dorp. Intussen maakt Hutters geliefde zich zorgen over het welzijn van haar man, die in Transylvanië is achtergebleven.
Bestaat de originele roman uit brieven en wordt er uitgebreid ingegaan op alles verterende emoties, voor de verfilming heeft Murnau de teugels strakker aangetrokken. Natuurlijk moeten er nog typische Romantische zaken worden afgewikkeld (de brief die Hutter aan zijn geliefde schrijft…), Murnau houdt de vaart erin. De scènes waarin Orlok het dorp gestaag uitzuigt zijn angstaanjagend. Alleen al de gedachte dat de schaduw van de vampier langs de huizen glijdt is voer voor nachtmerries.
Dat is de perfecte omschrijving voor Nosferatu: die vreselijke nachtmerrie waaruit je maar niet wakker kan worden
Dat is de perfecte omschrijving voor Nosferatu: die vreselijke nachtmerrie waaruit je maar niet wakker kan worden. De schaduwen en Orloks aanwezigheid maken van Nosferatu een unheimische beleving, een koortsdroom die qua sfeer wordt versterkt door de muziek en de bleke gelaten van de acteurs. Max Schreck zet met de vampier een iconisch monster neer en steelt elke scène waar hij in zit. Er gaan geruchten dat Murnau eigenlijk een echte vampier had ingezet. Als ik Schreck zo zie geloof ik het direct.
Nosferatu zal te ouderwets zijn voor het huidige filmgaande publiek, voor cinefielen en horrorliefhebbers is dit verplichte kost. Het wijkt plotmatig een tikje af van Stokers bronmateriaal, het maakt van deze oervampierenfilm geen mindere zit.