Zoveel sterren geven de lezers aan deze titel.
YouTube gebruik ik alleen om clips te kijken, interviews en trailers te zien, of sketches van bijvoorbeeld Hugh Laurie en Stephen Fry te bewonderen. Ik heb verder helemaal niets met de generatie YouTubers die constant vlogs, sketches of andersoortig materiaal maken. Voor de beoogde doelgroep (basisschool en middelbare school) zal het ongetwijfeld genieten zijn, ik heb er gewoon niets mee. Dat ik dan toch De Film van Dylan Haegens besloot te kijken, heeft met nieuwsgierigheid te maken. Een film is toch een flinke stap verwijderd van het computerscherm. Ik ken Haegens niet, maar wie weet dat hij met zijn speelfilm laat zien dat hij een natuurlijke filmmaker is. Hij speelt zichzelf, en krijgt het aan de stok met medeyoutuber IJsbrand.
Die zit alles te kopieëren wat Haegens doet, en gooit er nog een flinke schep overheen. Ik hield mijzelf bij het kijken één paar ding voor: ik ben niet de doelgroep. Ik mag De Film van Dylan Haegens misschien niet waarderen, hoe scoort het als titel voor (jonge) tieners? Toegegeven, als ik deze film toen zou hebben gezien, had ik hem wel kunnen waarderen. Niet door het acteerwerk (Nick Golterman als IJsbrand is echt afschuwelijk), of het baanbrekende verhaal (al zou ik het plot zeker cool hebben gevonden), maar vooral door de absurde humor.
Het is soms wel érg flauw, er zitten heerlijke, gortdroge grappen tussen. De voice-over bijvoorbeeld, moet de hele film aan elkaar praten. Als Haegens in het begin een geërgerde opmerking maakt over de voice-over man, reageert die doodleuk met “Dylan zegt sorry.” En als Haegens het woordje mompelt, zegt de voice-over “hoorbaar.” Het zijn die kleine momentjes waar De Film van Dylan Haegens het van moet hebben. Ilse Warringa is wat dat betreft perfect. Als ijzige receptioniste steelt ze elke scène waar ze in zit, omdat ze duidelijk weet wat ze doet.
Wat ik mij na afloop nog het meest afvraag, is of De Film van Dylan Haegens niet te kinderachtig is.
Ook leuk is hoe de vierde muur wordt doorbroken. Haegens en zijn vrienden benoemen toevalligheden en plotgaten, om dan weer vrolijk verder te gaan. Wederom zijn niet alle vondsten even sterk, er zitten wel wat leuke grappen tussen.
Wat ik mij na afloop nog het meest afvraag, is of De Film van Dylan Haegens niet te kinderachtig is. Dit zit hem in de humor (een afzakkende broek en schetengrappen), maar ook in de dialogen. “Dan slaan ze je tot een hoopje kak” bijvoorbeeld. Had dat niet íets scherper gekund? Aan de andere kant ben ik al twintig jaar geen tiener meer, wie weet is dat juist hilarisch. Duidelijk is dat dit niet mijn film is.