Zoveel sterren geven de lezers aan deze titel.
Na naam te hebben gemaakt als de slechtste regisseur van zijn generatie, wist Uwe Boll tegen het eind van zijn filmloopbaan toch nog iets van voorzichtig succes te krijgen. Rampage is één van de weinige films uit zijn oeuvre (volgens mij zelfs zijn enige) waarvan critici zeiden: hier zit wel iets in. Op zich. In Rampage gaat het om Bill, die alle negativiteit in de wereld spuugzat is. Iedereen zeurt maar over het klimaat, de politiek, corruptie, hoe de wereld naar de verdoemenis gaat, enzovoort. Zeker zijn vriend Evan kan er wat van. Iemand moet eens wat doen om die ellende tegen te houden. Als het echter op actie aankomt, trekt iedereen zich terug. Bill is daar klaar mee. De tijd van klagen is voorbij.
Hij hijst zichzelf in een zwaar bepantsert pak en rijdt een stevig beveiligde auto met bommen in een politiebureau. Laat de slachtpartij maar beginnen. Boll is geen subtiele filmer, en Rampage is in alles dan ook de olifant in de porseleinen kast. De camera lijkt door een ADHD’er te worden gehanteerd, de motivatie van Bill is nogal psychologie van de koude grond, en de montage in de eerste helft waarin de chronologie is omgegooid werkt erg op de zenuwen.
Toch is Rampage een fascinerende film. Ik verdenk Boll ervan dat hij, net als met Postal, vooral “fuck you” tegen zijn critici wil zeggen. Inhoudelijk is Rampage plat, op de buitensporige schietpartij na gebeurt er niets. Maar zie het als metafoor (dat ik dát woord ooit nog eens zou gebruiken bij een film van Boll…) voor Bolls gevoelens richting zijn haters, en Rampage krijgt een andere lading. Vervang al die clichématige zeikverhalen over de wereld door slechte kritieken over Bolls werken. Plotseling gaat Rampage niet over terrorisme, is het meer Bolls manier om, letterlijk, af te rekenen met die bloedirritante critici. Slechts de mensen die hun mond houden laat hij met rust. Dat verklaart de scène in de bingohal.
Ik verdenk Boll ervan dat hij, net als met Postal, vooral “fuck you” tegen zijn critici wil zeggen.
Dit is natuurlijk een interpratie. Ik betwijfel of de Duitse filmmaker het echt zo bedoelde. Het is wel opmerkelijk dat hij zich niet baseerde op bronmateriaal, en Rampage oorspronkelijk werk is. Maar Boll moet niets hebben van een zorgvuldig, goed onderbouwd pamflet. Hij wil ook vermaken. En wat vermaakt nou beter dan een knetterende actiethriller?
Rampage zal niet de schoonheidsprijs winnen, of überhaupt enige filmprijzen. Wel laat het zien dat Boll iets kan op filmgebied. Hij heeft aangekondigd geen films meer te gaan maken, wat ongetwijfeld gejuich zal oproepen in het haterskamp. Ik ben eerlijk gezegd best wel benieuwd wat Boll nog meer had kunnen maken.