Zoveel sterren geven de lezers aan deze titel.

Stir Crazy is één van de films waarin Gene Wilder en Richard Pryor zich als komisch duo mochten uitleven. Met een superdun verhaal (hoofdpersonen Skip en Harry worden onschuldig in het gevang gegooid en kunnen alleen ontsnappen via een rodeo) mochten ze veel scènes improviseren. Sidney Poitier zit in de regiestoel en leidt hun komische uitspattingen in de juiste banen. Althans, het moeten komische uitspattingen voorstellen. Op een paar grappige scènes na kan ik met de beste wil van de wereld niet lachen om Stir Crazy. Ik hou mijzelf voor dat dit duo bestaat uit een topkomiek en -acteur. Twee mannen die echt wel weten wat ze doen. En met Sidney Poitier achter de camera verwacht ik ook wel wat kwaliteit.

Al zijn Wilder en Pryor allebei te plaatsen in het hokje “grappig”, ze zijn toch anders. Zo kan Pryor nog zonder gêne een “stoere” loop door de gevangenisgang lopen en zo de lach op zijn hand krijgen. Hij kan de twee woorden “oh shit” echt grappig brengen. Als Wilder hem kopieert is het eerder pathetisch en geforceerd. Een hysterische randdebiel in plaats van een hyperactieve clown. Wilder kán heus wel leuk zijn. Maar even vaak slaat hij de plank mis met tenenkrommend geschmier.

Het komt allemaal zo ongemakkelijk over. Zo heb ik eerst het idee dat Poitier iets richting drama wil doen, om in de gevangenis over te schakelen naar komedie. Het drama doet mij al weinig, de komedie weet gewoon niet lekker te landen.

Deze twee mannen waren zeer getalenteerd, in Stir Crazy is daar weinig van te merken.

Iedereen wil zo graag de gevangenis uit en die rodeo winnen, mij kan het eigenlijk niets schelen. Als de film over de helft is, is mijn aandacht al lang verdwenen. Ik doe niet eens meer moeite om te volgen wat er precies gebeurt. Pryor verkleedt als vrouw? Hilarisch. Wilder die wegvlucht voor een stier? Raap mij op.

Deze twee mannen waren zeer getalenteerd, in Stir Crazy is daar weinig van te merken. Het oogt meer als twee performers die nog één keer hun kunstje willen vertonen. Soms lukt dat, zoals met de scène waarin ze hun gevangenisstraaf te horen krijgen. Maar te vaak slagen ze niet. Ik weet niet echt wat ik ervan moet vinden. Hij is net niet slecht genoeg voor een plaatsje in de slechtste filmtitels. Maar goed is Stir Crazy evenmin.