Zoveel sterren geven de lezers aan deze titel.

Ik moet zo begin twintig zijn geweest toen ik voor de eerste keer hoorde over Facebook. Destijds maakte ik nog gebruik van Hyves, Facebook klonk nog als een ver-van-mijn-bed-show. Hoe bijzonder is het dat, bijna een decennium later, Facebook het beroemdste én beruchtste digitale platform van onze tijd is geworden. Het is een mijlpaal in de digitale revolutie. En daar hoort natuurlijk een ontstaansgeschiedenis bij. Hoe kon Facebook zo groot worden? Verbazingwekkend genoeg zou, afgaande op de film, geconcludeerd kunnen worden dat het een soort wraakactie betrof van een whizzkid. Mark Zuckerberg was verbolgen over zijn verbroken relatie en besloot zijn gram te halen.

Hij schreef een gepikeerd stukje op zijn blog. En introduceerde Facemash. Ofwel: er worden twee foto’s van studentes vertoont, wie ziet er beter uit? Links of rechts? Deze actie trekt zo veel digitaal verkeer, dat Zuckerberg op de radar van de Winklevoss tweeling komt. Samen met een goede vriend zijn zij bezig een online sociaal platform op te richten, de hulp van Zuckerberg is welkom. Hij steelt het idee en maakt het zich eigen. Ziedaar de geboorte van Facebook.

Op het eerste gezicht is The Social Network een stoffige film. Er gebeurt niet zo heel erg veel. De personages praten vooral met elkaar. En er komt nogal wat technisch jargon bij kijken. Toch is The Social Network geenszins saai. De dialogen zijn gescheven door Aaron Sorkin, die elk woord precies kiest. Regisseur David Fincher weet het tijdperk van voor Facebook een vreemdsoortige, ongrijpbare sfeer te geven. Door het gebruik van donkere kleuren of klinisch licht voel je dat er iets in de lucht hangt. Een kernbom in de handen van een mededogenloos computergenie.

The Social Network laat zien hoe een complete generatie gedefinieerd werd.

The Social Network laat zien hoe een complete generatie gedefinieerd werd. Hoe internet niet alleen een zegen, maar ook een vloek bleek te zijn. Hoe het makkelijker dan ooit werd om de hele wereld met elkaar te verbinden, en tegelijkertijd communicatie minder menselijk te maken.

Hoeveel nou echt puur fictie is durf ik niet te zeggen. Maar met de recente verhalen over Facebook in het achterhoofd, geloof ik graag dat Jesse Eisenberg een accuraat portret van Zuckerberg neerzet. Een slimme jongeman met kleinzerige trekken. Als hij op zijn ego wordt getrapt, slaat hij duizend keer zo hard terug. Zou hij destijds hebben geweten wat de gevolgen van “zijn” product zouden zijn?