Zoveel sterren geven de lezers aan deze titel.
Alweer een aantal jaren geleden, toen ik nog filmrecensies voor een andere site schreef, recenseerde ik Het Bombardement. Ik bezocht destijds de persvoorstelling, en het was een kleine happening. De regisseur, Ate de Jong, leidde de film in, en nota bene Victor Reinier was aanwezig. Ik zei nog “meneer Reinier, u ook hier?”, uit zijn norse blik begreep ik dat ik mijn muil maar moest houden. Ik moet eerlijk bekennen dat mijn verwachtingen voor deze persvoorstelling lag waren. Als in, echt heel erg laag. Jan Smit speelt de hoofdrol. Niet dat ik persoonlijk iets tegen Jan Smit heb, maar sinds wanneer is hij een begenadigd acteur? Ik was de film alweer vergeten, tot ik hem op Videoland zag. En, nou ja, ik was toch nieuwsgierig. Is hij echt zo slecht?
Het verhaal gaat als volgt: Vincent de Graaf, een bokser, wil zijn broer Chris de Graaf naar Amerika laten overschepen. Chris is namelijk doodziek en kan alleen in Amerika worden geholpen. Intussen valt Vincent voor de half-Duitse Eva, die in het trouwbootje zal stappen met de veel oudere Dirk.
Dit zijn natuurlijk de welbekende ingrediënten voor een drama dat het goed gaat doen bij het grote publiek. En ik ben ervan overtuigd dat Het Bombardement het ook goed had kunnen doen. Ware het niet dat de makers door stijl en script de film vakkundig de nek om hebben gedraaid. Zo loopt door de film een voice-over die is ingesproken door Aart Staartjes. Ik heb he-le-maal niets tegen Staartjes, maar de simplistische teksten geven mij het idee dat ik naar een educatief kinderprogramma kijk.
Ik weet heus wel dat in die tijd het taalgebruik anders was, toch werkt dat ouderwetse taalgebruik op de lachspieren.
De manier van filmen is ronduit rommelig. Eerst is het in kleur, waarop ineens wordt overgeschakeld naar zwartwit, en er godbetert archiefbeelden zijn ingevoegd. Waarom in godsnaam?! Voor de authenticiteit? Dat het script bestaat uit oubollige dialogen wil ook niet helpen. Ik weet heus wel dat in die tijd het taalgebruik anders was, toch werkt dat ouderwetse taalgebruik op de lachspieren. Het geeft Het Bombardement onbedoeld een melige toon.
Om de vraag in de inleidende alinea te beantwoorden: ja. Het Bombardement is echt zo slecht. Stilistisch rammelt het aan alle kanten, het script lijkt te zijn geschreven voor een basisschoolklas. De acteurs doen wel hun best, maar weten deze miskleun gewoon niet te redden. Smit heeft nog best een sympathieke schermaanwezigheid. Maar hoe kan je nou een fatsoenlijke prestatie leveren als je in een scène zit met een schijtende olifant?