Zoveel sterren geven de lezers aan deze titel.

Ik ben aangenaam verrast door Dorsvloer vol Confetti. De film is gebaseerd op de gehypte, bestsellende debuutroman van Franca Treur. Het boek vond ik op zich mooi, met alle sfeerbeschrijvingen en observaties, maar om hier nou een film van te hebben…? Er is niet echt sprake van een verhaal. Het drijft op de personages en thema’s. Om zoiets te lezen vind ik prima, ernaar kijken is een ander verhaal. Toch besloot ik het een kans te geven, omdat, nou ja, waarom ook niet. In Dorsvloer vol Confetti volgen we Katelijne, die samen met flink wat broers opgroeit op een boerderij in een strenggelovig dorpje. De wereld, aldus de Kerk en school, zit vol verleidingen en je moet stevig in je schoenen staan die te weerstaan.

Popmuziek brengt duivelse boodschappen over, je mag onder geen beding seks met elkaar voor het huwelijk, en het enige goede leesmateriaal is de Bijbel. De vrouw moet gehoorzaam zijn aan de man. De man houdt zich bezig met het brood op tafel, de vrouw moet de tafel (en alle andere meubels) schoon houden.

Katelijne moet niets van de religieuze dogma’s hebben, tot grote irritatie van haar ouders. Kan ze niet een voorbeeld nemen aan Annemieke die bij haar op de kamer moet komen slapen? Die kamt haar haren en gedraagt zich als een meisje. Katelijne hangt het liefst rond op de kermis, eet een ijsje, kleedt zich in mooie kleren en zou het liefst willen ontsnappen naar de wereld buiten het dorp. Ze gaat zo ver dat ze net niet een vreemdeling vraagt of ze misschien bij hem kan komen wonen.

Moeiteloos loodst ze het publiek mee door een gemeenschap waarin het woord van God nog altijd doorslaggevend is.

De film kabbelt wat voort. Als er iets gebeurt, lijkt dit weinig of geen invloed te hebben op de richting van het verhaal, wel zijn er (onzichtbare) gevolgen voor de personages. Iedereen klampt zich hoe dan ook vast aan het geloof, of ze nu geluk of tegenspoed kennen. En die spanning is wel voelbaar. De personages kijken stug vooruit, intussen wordt hier en daar duidelijk gemaakt dat er verlangens heersen.

Dorsvloer vol Confetti is niet direct mijn filmstraatje, en niet alles is even boeiend, de sfeer komt zeker over. Dat de hoofdrol wordt gespeeld door een jonge actrice die stevig in de schoenen staat (Hendrikje Nieuwerf) wil ook helpen. Moeiteloos loodst ze het publiek mee door een gemeenschap waarin het woord van God nog altijd doorslaggevend is.