Ah, Ducktales, een cartoonparel uit de jaren negentig! In de tijd van de VHS-band kreeg ik van mijn ouders Ducktales the Movie: The Treasure of the Lost Lamp. De Nederlandse versie uiteraard, mijn Engelse kennis was destijds minimaal. Toendertijd (en stiekem nog steeds een beetje) was ik ook helemaal weg van tovenaars en magie. Dat ik ruim een uur lang naar een avontuur van Dagobert Duck kon kijken was al geweldig, de aanwezigheid van magiër Merlock maakte het kijkplezier compleet. Dus ja, toen ik weer eens bladerde door het aanbod van Netflix en deze titel zag, kon ik niet anders dan hem opzetten. Wat is er nu leuker dan wat jeugdnostalgie aan het eind van het jaar?

Destijds zag ik in deze Ducktalesfilm vooral een spannend avontuur waarbij ik moest lachen, mijn adem inhield en natuurlijk meeleefde met Dagobert en zijn neefjes. Hoeveel zou daarvan overblijven? Verrassend genoeg best nog wat, ik heb mij erg vermaakt.

Net als alle ondernemingen van de schatrijke eend volgt deze film het bekende recept: Dagobert zoekt en vindt een schat en moet vervolgens met de consequenties omgaan. In dit geval gaat het om de schat van Collie Baba en de veertig rovers (ja, begrijpen we ‘m…?). Tussen de vele diamanten en goudstukken zit nog een schatstuk verborgen waar de boosaardige Merlock juist naar op zoek is: een lamp. Zo eentje waar een geest in zit en wensen vervult. Deze geest is het wensenvervullen best wel beu. Hij zou zo graag een echte jongen willen zijn.

De geest heeft op zich geen grote rol, toch kan zijn aanwezigheid niet onderschat worden. Als hij er niet was, of beter gezegd als hij niet zélf die ene vurige wens had, zou deze Ducktales wel spannend zijn, maar ook gevoel missen. Dagobert is nog steeds de gierige rijkaard, die de geest eerst beschouwt als melkkoe. Tot de geest openbaart wat hij nou écht zou willen. In de paar seconden die volgen, lijkt de Schotse eend even te ontdooien. Niet te lang, want hij blijft robuust van karakter. Lang genoeg om aan te geven dat ook hij een hart heeft. Hetzelfde geldt voor de neefjes. Zij raken meteen verknocht aan hun nieuwe speelkameraad, en willen niets liever dan dat de geest bij ze blijft.

Dit maakt van deze Ducktales overigens niet meteen een diepgaand drama met karakterontwikkeling. Ik bedoel, het blijft Ducktales. Indiana Jones voor kinderen. Gelukkig maar, anders zou het een zwaar uur worden. En dat hoef je als kind toch nog niet te ervaren.