Zoveel sterren geven de lezers aan deze titel.
Ik was met mijn maat onderweg naar Pinkpop toen hij het had over Avicii: True Stories. Ik had deze documentaire al op Netflix voorbij zien komen, maar voelde mij niet geroepen om te gaan kijken. Ik heb niets met zijn muziek of zijn verhaal, hoe tragisch dat ook is. Maar mijn maat wist mij te overtuigen, en dus besloot ik deze titel alsnog een kans te geven. Er kwamen nog flink wat films tussendoor, nu het jaar 2018 ten einde loopt wordt het tijd hem eindelijk eens te kijken. In Avicii: True Stories volgen we de Zweedse Tim. Hij is gek op muziek. En nog gekker op muziek maken. Samen met vrienden knutselt hij aan melodieën, vocalen en samples. Het resultaat zijn wereldhits, de naam Avicii en een zenuwinzinking voor Tim.
Tussen het maken van muziek en het ondernemen van een intensieve tour, daar zit een verschil in. Een behoorlijk verschil. In de studio is Tim als een vis in het water. Gewoon achter de computer liedjes bouwen. Hij weet precies wat hij wil en muzikanten staan klaar om hun bijdrage te leveren. Of vragen zijn samenwerking voor hun nummers. De jonge muziekmaker wordt gezien als een groot talent, een belofte die het nog ver gaat schoppen. Op het tourpad ervaart Tim stress, en probeert dat te onderdrukken met medicijnen en alcohol.
Zijn manager werpt zich op als coach, een gids die hem moet leiden door het knettergekke artiestenbestaan. Hij beweert het beste met hem voor te hebben. Maar als Tim zichtbaar kapot is van de zenuwen en wil stoppen met touren, denkt zijn manager daar toch anders over. “Tim realiseert zich niet de waarde van geld” wordt gezegd.
De scènes waarin hij zijn ogen nauwelijks open kan houden, onophoudelijk nagelbijt of zonder te eten stug doorwerkt aan nummers, zijn pijnlijk.
Wat Avicii: True Stories zo indrukwekkend maakt, is dat je er als kijker getuige van bent hoe een piepjonge artiest in een neerwaartse spiraal beland. De scènes waarin hij zijn ogen nauwelijks open kan houden, onophoudelijk nagelbijt of zonder te eten stug doorwerkt aan nummers, zijn pijnlijk.
Hij komt er wel bovenop. Hij annuleert (met veel moeite) zijn shows en concentreert zich weer op wat hij het leukste vindt: componeren. Geen optredens en slopende tours meer. Alleen hij en zijn muziek. De opluchting is duidelijk, Tim ziet eruit alsof een last van hem is afgevallen. De aftiteling laat ons nog weten dat zijn nieuwste album binnenkort uitkomt. Hoe ontzettend bitter is het dat Tim, een half jaar na het maken van de documentaire, toch nog uit het leven stapte.
Levan Tsikurishvili/Avicii