Zoveel sterren geven de lezers aan deze titel.

Geen één criticus had een kwaad woord te melden over Roma van Alfonso Cuarón, een ingetogen drama rondom een Mexicaans middenklasgezin, gezien door de ogen van het inwonende kindermeisje Cleo. We zien hoe de familie lief en leed deelt, hoe Cleo geluk en ongeluk op haar pad krijgt, en iedereen elkaar tot slot in de armen valt. Het is dan ook nog eens in kunstzinnig zwartwit gefilmd. En Cuaron laat belangrijke geschiedenismomenten voorbijkomen, zonder dat het geforceerd voelt. Roma is zowel op Netflix als in de bioscoop te bewonderen, critici geven het dringende advies deze “parel” op het grote scherm te gaan kijken. Ik ben erg blij het gewoon via Netflix te hebben gezien.

In de eerste scène heeft Cuarón veel aandacht voor hoe Cleo de tegels van het huis schoonmaakt. Bijna vijf minuten lang houdt hij de camera op de tegels gericht, om dan naar boven te kruipen en ons kennis met Cleo te laten maken. Een verlegen kindermeisje dat het beste voorheeft met het gezin waar ze voor werkt. In lange shots laat Cuarón haar belevenissen zien.

Ik vind het perspectief leuk gekozen, en Cleo is een sympathiek personage. Het is niet mals waar de regisseur haar doorheen sleept. De scène in het ziekenhuis is heftig, net als wanneer ze op het strand ternauwernood twee kinderen uit het woelige water redt. Als Cleo in een babywinkel is en er rebellen met vuurwapens binnenstormen, weet Cuarón een adembenemend moment te scheppen.

Hoe persoonlijk en intiem Roma ook wezen mag, de hype is voor mij niet ingelost.

En toch zie ik Roma allerminst als een meesterwerk. Ik denk dat dit met mijn verwachtingen te maken heeft. Die zijn zo torenhoog dat ik blijf wachten op het “wow” moment, ik blijf maar wachten op het gevoel wat zegt dat ik een mijlpaal in de filmgeschiedenis aanschouw. Dat ik inderdaad het meesterwerk zie wat de critici mij hebben beloofd. En dat moment blijft uit.

Eén scène illustreert het beste mijn gevoelens. Cleo is aangekomen bij de gevechtstraining van haar minnaar. Cuarón pakt uit om die training optimaal in beeld te krijgen, inclusief een vaag intermezzo van de trainer. Waarom, vraag ik mij af, moet ik dit zien? Waarom wordt hier zo uitgebreid de tijd voor genomen? Wat voegt dit toe aan het verhaal of de personages?
Het ziet er mooi uit allemaal, en het zal ongetwijfeld cinematair verantwoord zijn, het raakt mij niet. Hoe persoonlijk en intiem Roma ook wezen mag, de hype is voor mij niet ingelost.