Zoveel sterren geven de lezers aan deze film.
Lang niet alle films die als een meesterwerk worden beschouwd kan ik ik waarderen. Vanavond keek ik met mijn vader naar Het Rode Korenveld (ofwel Red Sorghum, ofwel Hong gau liang), een Chineze film met een gangbare opening. Een vrouw (door de voiceover aangeduid als oma”) is uitgehuwelijkt aan ene Li, de baas van een brouwerij en lepralijder. Als de vrouw echter bij de brouwerij is aangekomen, blijkt Li te zijn overleden. In plaats van te rouwen, besluit zij om de brouwerij weer leven in te blazen. Ondanks het dramatische verhaal staat regisseur Yimou Zhang een licht komische ondertoon toe. Het Rode Korenveld lijkt een simpel verhaal te gaan vertellen.
Vrouw die zelf de touwtjes in handen neemt, brouwerij tot een succes weet te maken, waarna we geboorte van de verteller gaan meemaken. Dat is wat ik verwacht. Zhang gaat intussen los met imponerende beelden waarin de kleur rood de hoofdrol speelt. Bloedrood, broeierig rood, wijnrood, verleidelijk rood, alle tinten rood die je je maar kan bedenken.
Hoe mooi Het Rode Korenveld ook oogt, inhoudelijk weet het mij niet te raken. Ik probeer wel mee te gaan in de kronkels van Zhang, de toon gaat zo sterk van het ene uiterste naar het andere, dat ik niet lekker in de film kan komen. Zo zijn we eerst betrokken bij het maken van nieuwe wijn, om plotseling naar het Japanse leger te gaan, waar we getuige zijn van het villen van een paard. En dan moet een gevangene worden gevild, puur om te laten zien dat met de Japanners niet te sollen valt.
De overgang is zo bruusk dat ik het gevoel heb een andere film te zien.
Het is rond deze scène dat ik mij afvraag hoe de film in godsnaam op dit punt is beland. Hoe krijgt Zhang het voor elkaar te beginnen met een tikje absurd liefdesverhaal, om dan bruusk over te schakelen naar oorlogsmisdaden? De overgang is zo bruusk dat ik het gevoel heb een andere film te zien. De toon verschilt zo sterk met hoe de titel opent, dat het gaat botsen. Met als resultaat dat ik mij vervreemd voel van de film. En dat is zonde.
Stilistisch blijft Het Rode Korenveld consequent indruk maken. Of het nu de slachtpartij is door de Japanse soldaten, of de stoffige beelden van buiten de brouwerij, Zhang weet perfect een eigen wereld met dito sfeer en smaak te evoceren. Je moet jezelf zeker geen vragen stellen op inhoudelijk vlak, over de sprongen die worden gemaakt. Zoals mijn vader al zei: dit is een film die je moet ondergaan.
Yimou Zhang/Li Gong en Wen Jiang