Met Showgirls wist Paul Verhoeven filmgeschiedenis te schrijven. Niet alleen won de film heel erg veel Razzies, Verhoeven is de eerste filmmaker die de prijzen ook echt ophaalde. En nog even een speech hield. Spijtig genoeg is dat het enige positieve aan Showgirls. We volgen de berooide Nomi Malone in Las Vegas, waar ze hoopt als danseres haar geld te kunnen verdienen. Via via komt ze terecht in de schimmige wereld van de striptease. Ze krijgt de kans mee te doen in een pikante show, ontmoet pooiers, ondervindt stevige concurrentie en gaat intussen bijna elke scène helemaal bloot. Verhoeven brengt de kitsch van Las Vegas mooi in beeld. Elizabeth Berkley, die de rol van Nomi speelt, zet een verbijsterend inconsequent optreden neer.
Alles wat ze zegt benadrukt ze me grootse gebaren. Hoewel dat wel past in een wereld waarin alles tot bespottelijke proporties wordt opgeblazen, is haar acteren ronduit cartoonesk. Nee. Dat is het verkeerde woord. Het is hysterisch. Bipolair,
Ze moet het stoere meisje met een ziel vol littekens spelen, haar spel is, op zijn zachtst gezegd, gekunsteld. Opmerkelijk gekunsteld. Berkley perst de emoties uit haar tenen. Is ze het ene moment klein en ingetogen is, het andere moment slaat ze hinderlijke mannen van zich af of is ze een wulps kroelend seksbeest op het podium. Ze gooit zich dramatisch tegen een auto om zo haar wanhoop te uiten, of kijkt iemand strak aan met een ijskoude blik.
Dit geeft mij eerder een hele vieze smaak in de mond dan dat het mij opwind.
En dan haar, eh… danstalenten. Ze schijnt potentie te hebben (aldus een “dansleraar”) maar zoals een andere recensent het treffend omschreef, lijkt het eerder op een epileptische aanval. Sowieso is de choreografie in de shows afschuwelijk. Niet sexy. Niet kitscherig. Het is even ongemakkelijk en geforceerd als het optreden van Berkley. Het dieptepunt is als ze op het podium halfnaakt staat te, nou ja, dansen dus, en vervolgens de hand aan zichzelf slaat. Dit geeft mij eerder een hele vieze smaak in de mond dan dat het mij opwind.
Het is ook geen gemakkelijk script om te verfilmen. Want hoeveel er ook gevloekt, geschopt, geslagen en geneukt wordt, Showgirls is doodsaai. Verhoeven brengt het goud in beeld, maar dat is lang niet genoeg om zo twee uur te boeien. Er is nauwelijks een verhaal, de personages zijn bloedirritant. Zo richting de flauwe finale gooit scenarist Joe Eszterhas er nog wat spanning in, dat is milde mosterd na de maaltijd. Showgirls is verspilling van talent.
Paul Verhoeven/Elizabeth Berkley en Kyle MacLachlan