Een teddybear die tot leven komt en zich tegoed doet aan drugs, seks en alcohol. Welkom in de wondere wereld van Ted, geregisseerd en geschreven door Seth McFarlane. Maker van animatieseries als American Dad en Family Guy. Het zijn series waar ik eens afleveringen van heb gezien, ik ben dus bekend met de gortdroge en platte humor van McFarlane. Maar anders dan die series moet in een film toch een verhaal worden verteld. Zijn er personages nodig. Het soort dogma’s waar mijn tenen van gaan krullen, maar ja, je moet toch íets hebben om de humor over te dragen. In het geval van Ted gaat het om de vijfendertige Johnny en zijn innige vriendschap met Ted.
Toen Johnny als klein jongetje wenste dat Ted tot leven zou komen, ging die wens echt in vervulling. Na de shock overheerst blijdschap. Eindelijk heeft Johnny een vriendje!
Zoals dat gaat met wonderen groeit Ted uit tot een internationaal fenomeen. Tot, om de vocie-over te citeren: “(…)Eventually, nobody gives a shit.” Teds faam droogt uit en hij en Johnny leven voort kabbelend door. Maar dan ontmoet Johnny Lori en vertoont zijn stonerbestaan barstjes. Tijd om volwassen te worden?
Zoals dat gaat met wonderen groeit Ted uit tot een internationaal fenomeen.
Dit niemandalletje van een plot is beoeld als rode draad waar zoveel mogelijk grappen aan gehangen kunnen worden. Harde, boertige, nietsontziende humor, waarin alles en iedereen ervan langs krijgt. Zo zou ik het wel aanpakken. Ik verwacht dat McFarlane – met het oog op zijn series – hetzelfde doet. Daar is ook wel sprake van. In de suikerzoete beginscène vertelt de voice-over droogjes over Johnny’s jongste jaren, om dan een zijstapje te nemen over de Apache helikopter, het dodelijkste wapen in de wereld. Het slaat nergens op, dat is allicht de bedoeling. McFarlane bedoelt dit als een opgestoken middelvinger.
Maar echt grappig is het niet. Eerder een poging om te laten merken dat dit écht een grote-mensen-komedie is. Dat gevoel blijft hangen. Ted heeft wel leuke grappen. Al zijn ze op één hand te tellen. Heel misschien op twee. En die grappen komen over alsof MacFarlane ze uit zijn mouw schudt. Over het algemeen komt de humor ernstig geforceerd over, als om te bewijzen dat deze titel echt niet voor kinderen is bedoeld. De grap dat Ted voor de eerste keer Tami-Lynn ontmoet en haar wil… verleiden in de supermarkt, is erg leuk. Beeld je een knuffelbeertje in die staat te rijden tegen de scanner van een kassa. Maar als hij samen met Johnny is en het gesprek over wiet gaat, is het niet meer grappig. Dan lijkt MacFarlane te willen zeggen “kijk eens wat ik durf te doen!” Het is ongetwijfeld erg gewaagd, het is ook erg flauw. Ted is een komedie waar meer uit gehaald kon worden.
Seth MacFarlane/Seth MacFarlane en Mark Wahlberg