Die “Netflix originals” verschillen onderling nogal in kwaliteit. Annihilation is een psychedelisch meesterwerk met filosofische thema’s. Winchester is een aardige spookfilm met een fijn plot, maar schopt zichzelf onderuit door het te laten ogen als een potsierlijk verkleedpartijtje. Malevolent zit qua kwaliteit op het niveau van de tweede titel. Een groepje jongeren voert zogenaamde spookuitdrijvingen uit. Het team bestaat uit een broer en zus Angela en Jackson, en het tweetal Beth en Elliot. Door te doen alsof ze geesten opsporen en “bezeten” huizen “reinigen” vangen ze grote sommen geld. Het verschil met Winchester is dat deze horror zich in het nu afspeelt. Dat scheelt nogal wat: geen overdadige schmink, kostuums of decors. 

Malevolent is geworteld in de realiteit van deze tijd en dat maakt het al een stuk makkelijker om in het verhaal mee te gaan. Nog een flink pluspunt is de aanwezigheid van Florence Pugh, die ik eerder heb kunnen aanschouwen in Lady MacBeth.

Dat was één van de eerste films die ik recenseerde voor FilmBekeken. De titel op zich was spannend, Pugh maakte verreweg de meeste indruk. Ze is een sterke actrice die met gemak een film weet te dragen. Voor Malevolent is ze de stoere vrouw met een grote bek, intussen worstelt ze met onverwerkte trauma’s. Haar moeder heeft zelfmoord gepleegd en kennelijk is er iets met de geestgesteldheid in de familie. De tegenstelling tussen sterk en breekbaar kan ze goed uitspelen. Ze draagt een pantser, de blik in haar ogen zegt iets heel anders. Hoe anders is Jackson. Hij maakt zich nergens zorgen over, zijn belangrijkste drijfveer is geld. Als ze bezig zijn met een klus loopt hij rond met dollartekens in zijn ogen.

Zo interessant Malevolent klinkt en oogt, zo gladjes en bloedeloos is de uitwerking.

Het verhaal, hoe voorspelbaar ook, belooft op zijn minst een coole gedachte: een groepje jonge oplichters krijgt te met echte verschijningen. Zal de grens tussen echt en waanzin dunner worden? Zullen de jonge spokenjagers gek worden? Lering trekken uit hun oplichterspraktijken? Of volgt een confrontatie met hun eigen angsten? Hier kan je toch geweldige dingen mee doen?

Zo interessant Malevolent klinkt en oogt, zo gladjes en bloedeloos is de uitwerking. De effecten maken nauwelijks indruk (wanneer krijg ik eens een authentieke bloedneus in een film te zien) en de spanning is ver te zoeken. Tenzij een meisje vol spookschmink moet doorgaan voor “spannend”. De cast doet zijn best, dit beestje komt niet van de grond. Netflix’ aanbod is – op uitzonderingen na – al niet zoveel soeps, met eigen producties als deze gaat de kwaliteit niet vooruit.

Olaf de Fleur Johannesson/Florence Pugh en Ben Lloyd-Hughes