Hans Teeuwen liet zich in de jaren negentig gelden als ontregelende komiek die het uiterste opzocht in zijn shows. De populariteit werd Teeuwen te veel en hij ging op zoek naar andere mediums om zijn komische waanzin te uiten. Voor Masterclass staat hij achter de camera en laat twee grote acteurs, Pierre Bokma en Peer Mascini, improviseren. Bokma filmt een masterclass waarin Mascini lesgeeft aan een groepje toneelstudenten. Bokma is van te voren gewaarschuwd door Mascinis partner. En er zijn andere acteurs die uitgebreid vertellen hoe traumatiserend de masterclass in kwestie is geweest. Toch, deze eenmalige les moet doorgaan. Tijdens de les twijfelen de studenten zichtbaar over de opdrachten van Mascini.
Geen wonder, het zijn bespottelijke oefeningen. Om nog maar te zwijgen over de “filosofische” monologen van Mascini. De reacties van zowel Bokma als de studenten nodigen uit tot gegrinnik. De een is duidelijk bang, de ander vraagt zich of dit niet de grootste onzin ooit is. Maar ze gaan er maar in mee.
Mascini heeft er als doorgedraaide docent het meeste zin in en gooit zich ongegeneert in zijn personage. Het is niet eens wat hij allemaal uitkraamt (iets met afpellen), het is vooral wat hij doet. In zijn witte slip “ja ja ja” brullend door een garage hollen, het graf van zijn moeder opzoeken en dan bij een ander graf eindigen, dat soort absurde lolbroekerij. Bokma ziet dit alles met lede ogen aan, tot hij er genoeg van krijgt. Je kan niet zo fysiek met studenten omgaan. Daar waar Mascini pure emoties uit zijn leerlingen wil putten, ziet Bokma groeiende waanzin.
Ik kan het mij tijdens de zit niet laten af te vragen hoe dit concept het zou doen op het podium.
Masterclass is in alles een echte Teeuwiaanse creatie, met humor die bedoeld is om het onderwerp tot op het bot te fileren. Op de bonus staat gedocumenteerd hoe Teeuwen de film heeft gemaakt. De bizarre opgaven zijn, absurd genoeg, op echte oefeningen gebaseerd. Dat maakt dit regiedebuut niet grappiger of beter, Masterclass krijgt er wel een villeine toon door. Ik kan het mij tijdens de zit niet laten af te vragen hoe dit concept het zou doen op het podium. Niet als film, maar verwerkt in een show van Teeuwen. Als een soort monoloog, een verhaal zoals alleen de dwarse cabaretier het kan verzinnen.
Het is een leuke film voor de fans, ik betwijfel heel erg of dit een titel is voor het brede publiek. Het is te veel een stijloefening, een middelvinger die schaterlachend naar het acteren wordt opgestoken. Of beter gezegd, naar acteerlessen. Ik kan erom lachen, eenieder ander zal zijn schouders erover ophalen.
Oh, ik kon geen trailer vinden, bij deze een stukje Hans Teeuwen op het podium. Geen dank.
Hans Teeuwen/Pierre Bokma en Peer Mascini