The Curse of the Were-Rabbit is de eerste film die ik met mijn beste maat in de bioscoop zag. Hij is een groot fan van animatie en kan ambachtelijke kleianimatie erg waarderen. Deze titel leek hem perfect om op het grote doek te aanschouwen. Ik kende de avonturen van Wallace en Gromit alleen van tv en was wel benieuwd naar hoe zich dit zou vertalen naar een bioscoopscherm. Wallace runt samen met zijn hondenkompaan Gromit onder de naam Anti-Pesto een humane konijnenvangbedrijf. Dat is nodig, want hun dorp is in de ban van een groentewedstrijd en worstelt met een konijnenplaag. De dorpelingen werken dag en nacht om hun favoriete groentes tot reuzenformaat te telen. En dan tentoonstellen tijdens een groentenfestival.
Lady Campanula Tottington kampt met hetzelfde konijnenprobleem, maar wil die aandoenlijke flaporen geen kwaad doen. Anti-Pesto komt dan ook als geroepen. Tot blijkt dat hun diervriendelijke methodes niet zijn opgewassen tegen een onbekend gevaar: een groentenverslindend monster.
Maar hoe ga je zo’n monster op humane wijze te lijf? Die vraag wordt nog lastiger te beantwoorden als blijkt dat dit wezen het resultaat is van een experiment van Wallace… The Curse of the Were-Rabbit is de zeldzame kleinanimatie dat zowel een jeugdig als een volwassen publiek aanspreekt. De plot is simpel en ongelooflijk strak. Werkelijk elke scène duwt de plot verder of is volgestopt met heerlijke humor. De grappen zijn direct of subtiel en geen enkele keer te flauw. Het knapste is dat de makers elke grap naadloos in het verhaal laten passen. Het voelt nooit geforceerd. Of het nu een op zichzelf staande grap betreft of een parodie, het voegt wat toe aan de film. Dat kom je niet vaak tegen.
The Curse of the Were-Rabbit weet in krap anderhalf uur een fantastisch verhaal, bijzondere personages en sterke grappen aan het publiek voor te schotelen.
De personages hebben elk een helder motief, zodat voor de jongere kijker duidelijk is hoe de rollen zijn verdeeld. Wallace en Gromit zijn de helden, Lady Tottington de heldin, jager Victor Quaertermaine de schurk die op het eind een flink pak slaag krijgt. Tegelijkertijd worden de personages voorzien van typische details. Zo is Wallace gek op kaas en doet Gromit verwoedde pogingen zijn kameraad te doen afvallen. Lady Tottington verafschuwt elke vorm van geweld. En Victor Quartermaine… nou ja, dat is gewoon een eikel met een geweer.
The Curse of the Were-Rabbit weet in krap anderhalf uur een fantastisch verhaal, bijzondere personages en sterke grappen aan het publiek voor te schotelen. Destijds werd in de bioscoopzaal keihard gelachen om deze titel, ook nu nog voel ik de humor. Een animatiemeesterwerk voor jong en oud.
Steve Box & Nick Park/Peter Sallis en Helene Bonham Carter