The Rescuers Down Under is het soort tekenfilm waarvan specifieke scènes in mijn geheugen gebeiteld staan. Ik vergeet nooit meer hoe Cody, de hoofdrolspeler, van een klif valt, en net op tijd wordt opgevangen door een arend. Hoe speurmuizen Bernard en Bianca dineren in een restaurant en erwtensoep krijgen. Natuurlijk is het onmogelijk om Wilbur te vergeten, de Albatros die fungeert als vliegtuig voor Bernard en Bianca. Het is des te leuker om al die herinneringen samen te zien komen. Met ditmaal de originele stemmencast. Ik wist niet dat John Candy en George C. Scott hun vocale talenten aan de productie hadden verleend. Maar goed, waar gaat deze Disneyfilm over?
Cody is een zesjarige Australiër die bevriend raakt met een zeldzame adelaar. Stroper McLeach wil de vogel graag hebben. Alleen Cody weet waar de vogel zit. En dus wordt hij door McLeach stroper ontvoert. Als Bernard en Biance hierover horen komen ze meteen in actie. De plot is niet al te ingewikkeld, dat hoeft ook niet. De doelgroep is niet geïnteresseerd in vernuftige hersenpuzzels. De kleinste onder ons willen gewoon vermaakt worden. Punt.
The Rescuers Down Under slaagt daar aardig in. Het is een kindvriendelijke tekenfilm, met een vleugje van Disneys kenmerkende donkere ondertoon. McLeach is niet zo luguber als rechter Frollo of Gaston, dankzij Scotts stem is hij intimiderend genoeg. Maar, als ik het vergelijk met het eerste deel uit 1977 (welke ongetwijfeld nog eens besproken zal worden), dan gaat dit vervolg toch echt meer voor de lach. Niet alle grappen zijn even geslaagd, het is onderhoudend.
De grote showsteler is de eigenzinnige Wilbur.
De grote showsteler is de eigenzinnige Wilbur. Hoe flauw de grap ook is, Candys energieke stem maakt alles grappig. Spijtig genoeg krijgt hij niet zoveel schermtijd, er moet immers een jongetje van zes worden bevrijd. En er is een schurk die straf verdient. The Rescuers Down Under werkt dan ook netjes de formule af: hoofdpersonage wordt (op het nippertje) gered, schurk dondert in dit geval van waterval, de helden vertrekken tevreden naar huis.
Het einde is trouwens wel even een dingetje. Want deze Disneytitel loopt wel goed af, maar het eind is ook open. Cody vliegt met de adelaar en Bernard en Bianca de horizon tegemoet, Wilbur is ergens achtergebleven op een richel. We zien niet hoe Cody herenigt met zijn ouders, of Wilbur terugkeren naar Amerika. Op zich heb ik daar als volwassen kijker geen moeite mee. Maar voor het jongere publiek is een afgerond slot wel beter.
Hendel Butoy & Mike Gabriel/Bob Newhart en Eva Garbor