In Monty Python’s Life of Brian (met ditmaal alleen Terry Jones in de regiestoel) nemen de absurdisten het levensverhaal van Jezus op de hak. Dat deden de mannen zo goed dat deze komedie jarenlang in verschillende landen werd verbannen. En het begint nog wel zo onschuldig. De drie wijzen komen de net geboren Messiah een bezoek brengen. Helaas belanden ze in de verkeerde stal. Dit is niet hun toekomstige leider, dit is een knulletje genaamd Brian. En man, staan er Brian nog verrassingen te wachten. Verrassingen die een mooi excuus zijn voor sketches waarin alles en iedereen belachelijk wordt gemaakt. Hoewel niet grappiger dan Monthy Python and The Holy Grail, had de komediegroep duidelijk meer geld tot hun beschikking. Zeg dag tegen de budgettaire beperkingen.
Zeg hallo tegen grotere decors, weelderige kostuums en betere effecten. Het recept is verder vergelijkbaar: Graham Chapman speelt weer de hoofdrol, John Cleese, Terry Jones, Terry Gilliam, Michael Palin en Eric Idle vullen de sketches in. En Gilliam verzorgt een surrealistisch animatie-intermezzo.
Het belangrijkste verschil is dat in In Life of Brian echt sprake is van een hoofdpersonage. Inclusief een “dramatische” achtergrond. Het verhaal staat nog steeds in het teken van anarchistische humor, waarmee het tijdperk en zijn tijdsgenoten belachelijk worden gemaakt. Maar Brian is een vleesgeworden personage. Iemand met wie je zowaar een band kan opbouwen. Hoe absurd de omstandigheden ook zijn. Hij wordt per ongeluk voor een leider aangezien, en zijn volgelingen weigeren hem te verlaten. Dat is grappig. Er schuilt tegelijkertijd ook tragiek in.
Life of Brian legt bovendien de mechanieken van religie onder de hamer en slaat er genadeloos op los.
Life of Brian legt de mechanieken van religie onder de hamer en slaat er genadeloos op los. Dit is hoe het geloof werkt. Hoe een cultus ontstaat. Het levert hilarische scènes op, het maakt van Life of Brian ook een verontrustende film. Want als het volk ervan overtuigd is dat jij God bent, hoe hard je ook roept van niet, hoe zal je op den duur reageren? Brian wordt in het slot aan het kruis gehangen. Ieder ander zou gek kunnen worden en gaan denken dat hij écht boven de wet staat.
Deze komedie heeft zijn komische hoogtepunten, het kent ook zijn flauwigheden. Ik kan wel lachen om het spraakgebrek van Caesar, liever heb ik de steniging die helemaal fout gaat. Of het moment waarop Stan, lid van een protestgroep, opbiecht graag als vrouw door het leven te willen gaan. En wil protesteren dat hij geen kinderen kan krijgen. Reg, de leider, kan er de logica niet van inzien: waarom in godsnaam tegen iets protesteren wat biologisch onmogelijk is? The Holy Grail vind ik grappiger, Life of Brian is dramatisch weer een stuk sterker.
Terry Jones/Graham Chapman en John Cleese