Tegenwoordig zijn er maar weinig horrorfilms die echt eng zijn, The Witch is wat dat betreft een verademing. Het speelt zich af in het Engeland van 1630 en volgt een verbannen Puriteinse familie. Ze zoeken hun heil op een boerderijtje ergens in de bossen. De oudste dochter, Thomasin, speelt op kwade dag met baby Samuel kiekeboe. Als ze weer haar handen van haar ogen weghaalt en “kiekeboe!” wil roepen, is de baby verdwenen. Het is het begin van hysteria waarmee de hele familie besmet raakt. In een scène vol schaduwen suggereert regisseur Robert Eggers dat een heks de boosdoener is. Niet de sprookjesheks die op een bezemsteel door de lucht vliegt. Niet het soort dat kinderen lokt met een snoepjeshuis, maar ze fijnhakt en haar lichaam met hun bloed insmeert.

Dit is de heks die in je nachtmerries rondsluipt, wordt beschreven in de verhalen van Lovecraft. Net als Hereditary is The Witch een familiedrama verpakt als psychologische horror.

Het verschil is dat The Witch veel subtieler is en een veel strakkere vertelling handhaaft. Samuels verdwijning zorgt voor een diepgaande wond in de familierelaties, en met name Thomasin krijgt het zwaar te verduren. Als er meer rare dingen gebeuren wordt zij verdacht van hekserij. Onzin natuurlijk. Maar de familie gelooft zo sterk dat zij niet pluis is dat je je haast gaat afvragen of ze niet gelijk hebben.

Wat The Witch zo eng maakt, is de angst die het oproept voor onbekend gevaar dat je huis binnendringt.

Eggers draait de duimschroeven tergend traag aan en injecteert zijn debuut met een licht surrealistische sfeer. Caleb, de oudste zoon van het gezin, verdwaalt in het bos en stuit per toeval op het huis van de heks. Zij is nu een prachtige verschijning, een soort zwaar opgedofte versie van Roodkapje. Eentje met een stevige bite, dat wel. Ze ziet er zo lustvol uit dat ze eerder doet denken aan een manifestatie van Calebs eigen seksuele ontwakening. Spijtig genoeg leidt de fatale ontmoeting ertoe dat Caleb bezeten raakt. Als hij weer terug thuis is geraakt hij in een trance en bijt hij – tot afschuw van de familie – zijn halve tong kapot.

Wat The Witch zo eng maakt, is de angst die het oproept voor onbekend gevaar dat je huis binnendringt. Het is een wurgende greep die de kijker naar adem doet snakken. De familie is afgesneden van de buitenwereld, hun boerderij wordt omringd door duizenden bomen. Als hier iets misgaat, wie kan dan de helpende hand bieden? Er circuleren veel verklaringen over The Witch op het internet (let op de shot van de maïskolf), ik zie deze meesterlijke horror als een nachtmerrie, gevangen op film. Een nachtmerrie met in de hoofdrol een doodenge heks.

Robert Eggers/Anna Taylor-Joy en Ralph Ineson