Het echte leven is een film. Dat klinkt logisch. Maar het ligt iets complexer. Want het is een film in een film. In Het Echte Leven draait het om de paranoïde Milan, die maar niet kan geloven dat zijn vriendin Simone onvoorwaardelijk van hem houdt. En dus besluit hij haar op de proef te stellen. Hij gaat er plotseling vandoor en geeft haar als opdracht mee verliefd te worden op iemand anders. Eens zien of dat echt gaat gebeuren. Maar wat we zien is een film (Het echte leven) die geregisseerd wordt door Milan zelf. Simone speelt zichzelf. De hele wereld waarin ze leeft bestaat uit figuranten en bordkartonnen decors. In de eerste scène rijdt ze op de fiets per ongeluk een andere fietser aan. Die andere fietser is een man die haar verbaast tot aan haar huis achtervolgt en een wilde vrijpartij met haar beleeft. 

De volgende ochtend doopt Simone hem met fluisterende stem tot “vreemdeling”. Alleen, hij is geen vreemdeling. Hij is Milan. En hij wil Simone op de proef stellen door te vertrekken en haar op iemand anders verliefd te laten worden. Eens zien of dat echt gaat…

Ho. Wacht.

Dus… dát is de film die Milan maakt. En als ik het goed begrijp zijn de beelden van audities en andersoortige achter-de-schermen scènes dus… wél echt? Of, om een ander woord te gebruiken, authentiek? Als gripman Dirk noodgedwongen een rol moet invullen en Simone verliefd op hem wordt, gebeurt dit dan in Milans film, of ook in het echte leven? (Sorry, ik kon het niet laten…) En als Dirks kinderen een rolletje krijgen, dan zijn dit dus écht zijn kinderen? En hij is wel getrouwd? Dus… dan pleegt hij in principe overspel met Simone. Of niet. Want het is toch maar een film. Totdat naar activiteiten búiten de film wordt verwezen. En dan wordt Simone kwaad, want haar minnaar blijkt dus te zijn gesetteld. Maar… Jezus, neemt Milan al die moeite om zijn vriendin te testen?

Het is vermakelijk getuige te zijn van de sores achter de camera, zeker met een getergde regisseur als Milan.

Robert Jan Westdijk, het daadwerkelijke brein achter deze breinbreker, (om het de kijker makkelijk te maken krijgen we op het eind échte achter-de-schermen beelden voorgeschoteld), heeft een cerebrale constructie gecreëerd. Het is vermakelijk getuige te zijn van de sores achter de camera, zeker met een getergde regisseur als Milan. Maar het is lastig in het verhaal te komen. Technisch is Het echte leven interessant, het is te gekunsteld om echt indruk te maken. Westdijk heeft geprobeerd een slimme metakomedie te maken, helaas ben ik zo bezig met het uitpuzzelen van de plot dat ik er niet echt om kan lachen.

Robert Jan Westdijk (of toch Ramsey Nasr)/Sallie Harmsen en Ramsey Nasr