Charles Branson is knettergek. Niet de acteur, maar de zelfbenoemde gevaarlijkste gevangene van Engeland. Tom Hardy geeft hem gestalte in de biopic Bronson. Nicolas Winding Refn staat achter de camera en vult elk shot met zijn kenmerkende stijl. Het is een opwindende film, waarin Hardy zich naar hartelust uitleeft als losgeslagen crimineel. Al van jongs af droomt Charles (die dan nog gewoon Michael Peterson heet) ervan beroemd te worden. Maar ja, hoe doe je dat? Hij kan niet zingen. Of acteren. Eigenlijk is er maar één ding waar hij goed in is: zijn vuisten gebruiken. Laat dat nou net een plezierig verzetje van hem zijn. Hij is volstrekt onvoorspelbaar, maar beschikt eveneens over flink wat humor.
Tenminste, dat vindt hij zelf. Charles richt zich rechtstreeks tot de kijker om zijn levensverhaal te vertellen en barst nogal eens in lachen uit. Om dan weer strak in de camera te kijken.
Charles vertelt dat het hem wel bevalt achter de tralies. Hij beschouwt het niet als een gevangenis, meer als een hotelkamer. Hier kan hij wel een reputatie opbouwen. En dus laat hij regelmatig het beest in hem los. Hij slaat cipiers in elkaar, bijt een oor af, en beukt net zolang tot zijn knokkels openbarsten en het bloed op de celmuren spat. Het is waanzin. Pure, onversneden waanzin. En hij geniet ervan. Het is zijn motor, houdt hem wakker, levendig. Als hij eens menselijke trekjes vertoont lijkt hij eerder krampachtig de basisvaardigheden van een mens te imiteren. Het resulteert in een houterige motoriek, een blik waar niet echt een emotie in kan worden gevonden, en een monotoon praatritme. Doodeng. Toch, omdat je in zijn wereld zit opgesloten, groeit er vanzelf een merkwaardige band.
Ik heb de echte Charles Bronson nooit gezien, ik geloof direct dat de Engelse acteur een precieze prestatie neerzet.
Refn laat eventjes familie van Charles voorbijkomen, het gaat hem duidelijk om zijn hoofdpersonage. Dit zorgt voor een eenzijdig beeld van de gebeurtenissen, ik heb mij daar absoluut niet aan gestoord. En dat is helemaal te danken aan Hardy. Ik heb de echte Charles Bronson nooit gezien, ik geloof dat de Engelse acteur de levensgevaarlijke crimineel levensecht neerzet. Het accent, de manier van praten, hoe hij vol overtuiging zich in knokpartijen gooit, en een persoonlijkheid waar de intensiteit van af spat, ik neem direct aan dat de echte Charles ook zo is.
Bronson is dus zeker opwindend met zijn hyperkinetische stijl, maar is er ook nog inhoud? De titel is een beetje een herhaling van zetten. Krijgen we nog meer te weten over Charles, of blijft hij gewoon om zich heen meppen? Nee, zo ver gaat de Deense regisseur niet. Maar ook dat is niet erg. Het is weer Hardys vertolking die dat ruimschoots goedmaakt met zijn wervelende eenmansshow.
Nicolas Winding Refn/Tom Hardy en Jonny Philips