De spil van Buffalo ’66 is Vincent Gallo. Hij schreef het script, regisseerde, hanteerde de camera en nam ook maar de hoofdrol op zich. Hij speelt de rol van Billy Brown, een jongeman die net uit de gevangenis komt. Na even in de kou op een bankje te hebben gezeten, keert hij terug naar de poort. Hij moet plassen. Kan hij misschien terug? Nou, niet dus. Billy haast zich door de stad terwijl zijn blaas op knappen staat en eindigt bij een dansschool waar hij danseres Layla ontvoert. Nadat hij eindelijk zijn blaas heeft geleegd legt hij haar de bedoelingen uit. Billys ouders denken dat hij gelukkig is getrouwd en werkt voor de overheid. Layla moet nu even doen alsof zij zijn vrouw is. Oh, en footballspeler Scott Wood moet worden doodgeschoten.
Door hem verloren de Buffalo Bills een belangrijke wedstrijd. Billy had helaas op ze gewed, met een flinke schuld als gevolg. De twee plotlijntjes voorzien de film van een sterke spanningsboog en geven Buffalo ’66 dramatische diepgang.
Het toneelstukje tussen Billy en Layla vormt een mooi excuus om te onderzoeken wie Billy is. Wie zijn ouders zijn. De trauma’s die hij als kind ervoer. Zo irritant als Billy in het begin is, zo breekbaar is hij aan de eettafel. Een klein kind dat heimelijk hunkert naar de liefde en acceptatie van zijn geflipte ouders. Vind je het gek dat hij zo’n neuroot is geworden? Met een temperamentvolle vader en een moeder die is geobsedeerd met football? Dit kan makkelijk leiden tot theatrale tranentrekkerij, de pijn en het ongemak worden zo subtiel gebracht dat het geen moment bombastisch wordt.
Ik heb zelden meegemaakt dat een acteur zo overtuigend een narcistische eikel speelt, en toch nog de sympathie weet op te roepen.
Gallo slaagt erin zijn markante humor in iedere scène tentoon te spreiden (de dinerscène is briljant). Zo is Buffalo ’66 een film waarin een eigen wereld met dito personages wordt geschapen. Gallo staat aan het roer. Of beter gezegd, zweeft als een God boven zijn hersenspinsel. Het is een (zwarte) komedie, een drama, het portret van een ongelukkige en beschadigde man. Ik heb zelden meegemaakt dat een acteur zo overtuigend een narcistische eikel speelt, en toch nog de sympathie weet op te roepen. Het zegt veel over de acteerkwaliteiten van Gallo.
Door consequent de kijker eraan te herinneren wat Billys plannen zijn, zakt Buffalo ’66 geen moment in. Hij pakt een klein pistool uit zijn locker. Hij belt naar de nachtclub om te controleren of Scott Wood aanwezig is. Dit stuwt de plot verder. Je wil zo graag weten hoe Billys moordplannen gaan uitpakken, wat Gallo als volgende stap heeft bedacht. Gaat dit merkwaardige sprookje een duister eind krijgen? Of schijnt er nog een beetje licht? Het levert een bittere, hilarische titel op.
Vincent Gallo/Vincent Gallo en Christina Ricci