Zoals het hoort in sprookjes wordt Dumbo in een bundeltje door de ooievaar bij zijn moeder gebracht. Als zijn bundeltje openvouwt valt direct iets op: zijn oren. Die zijn reusachtig. Met zijn oorvleugels is het olifantje het middelpunt van spot, zelfs kinderen zetten hem voor gek. Zijn moeder wilt hem beschermen en komt daardoor in isolement terecht. De andere olifanten willen niets met hem te maken te hebben en sluiten hem buiten. Zijn enige vriend is Timmy, de circusmuis. Dumbos lot lijkt te keren als hij een bijzonder takent blijkt te hebben: zijn flaporen maken het hem mogelijk om te vliegen. Dat talent komt trouwens later aan bod, in het laatste kwartier van de film. Ik vraag mij af hoe een getekend olifantje er jaren later nog in slaagt een publiek te vinden.
Dumbo komt uit de stal van Walt Disney, en hanteert dezelfde stijl als bijvoorbeeld Sneeuwwitje, Belle en het Beest of De Leeuwenkoning. Kinderfilms die er niet voor terugdeinsden grotemensenthema’s aan te stippen. Of met angstige beelden en scènes te komen. Dumbo is zeker geen nagelbijter, wel zit er een markante sfeer in. Zo loopt er een megalomano circusdirecteur rond en zijn alle dieren en voertuigen menselijke eigenschappen toegekend. De beroemdste scène (en het hoogtepunt van de film) is de parade van roze olifanten. Dumbo en Timmy drinken per ongeluk wat alcohol en zijn dan getuigen van dansende en zingende roze olifanten. Je gaat je bijna afvragen of de makers misschien zelf wat hadden gedronken.
Dumbo gaat over de buitenstaander, de misfit. Volgens de groep dan. De andere olifanten vinden absoluut niet dat zoiets hoort, grote oren. De hele film lang worstelt Dumbo met zijn tragische lot tot hij zijn unieke talent ontdekt. Hij kan eindelijk accepteren wie hij is, zijn handicap vormt zijn grote kracht. Misschien is het voor kinderen net wat te hoog gegrepen, Dumbo laat wel zien dat anders zijn helemaal niet erg is.
Dumbo gaat over de buitenstaander, de misfit.
Het blijft een titel van Walt Disney, emoties worden hoe dan ook ingezet om de kijker het verhaal in te zuigen. Ik denk dat naast de roze olifanten ook de korte hereniging met Dumbos moeder een klassieke scène is. Ook nu schiet ik vol wanneer Dumbo zijn moeder met zijn slurfje begroet. Zij tilt hem op en wiegt hem zachtjes op haar slurf. Wie veegt er nou geen traan weg bij het liedje “Baby Mine”?
Hoe oud je ook bent, het bekendste circusolifantje is na al die jaren nog steeds onweerstaanbaar schattig en vertederend. Geen enkele film is perfect (de kraaien zijn misschien wel een tikje racistisch), dit is een titel die nog best wat langer had mogen duren. Dat zegt genoeg. Die langere speelduur ga ik trouwens nog krijgen, Dumbo krijgt een remake. Als liveactiontitel. Met een digitale Dumbo.
Samuel Strong e.a./Mel Blanc en Edward Brophy