Ik ben nog steeds van mening dat de Dolby Cinemazaal van Pathe de Munt een overgewaarde zaal is. Maar The Nun draaide vandaag alleen daar op een voor mij gunstig tijdstip. Het is een horrorfilm die verdieping moet bieden over Valak, een demon die voor het eerst is geïntroduceerd in The Conjuring serie, medegeschreven en geregisseerd door James Wan. The Nun is een spinoff. Hoewel er nu iemand anders achter de camera staat (Corin Hardy) is de filmstijl hetzelfde. Gelikt, een continu onheilspellende sfeer, jump scares, en een verhaal waarvan de stukjes op het eind in elkaar klikken. Het begint met een zuster die met een strop om haar nek uit het raam van een klooster springt.
Ze wordt gevonden door boer Frenchie, die verder niets met dit ongeval te maken wil hebben. Helaas voor hem wil het Vaticaan uitgezicht hebben wat er precies is gebeurd. Immers, men mag het geloof nooit uit het hoofd verliezen. En zo’n zelfmoord zal de mensen op rare gedachtes brengen. Eerwaarde Burke en zuster Irene krijgen de opdracht de mysterieuze zelfmoord nader te onderzoeken. Gezien Frenchie de weg weet naar het klooster en hij het lichaam van de zuster heeft gevonden, zal hij hoe dan ook medewerking moeten verlenen.
Het duurt eventjes voordat The Nun goed op gang komt. Niet omdat het een trage film is, het duurt een moment voor duidelijk wordt hoe de stukken liggen. Daarmee bedoel ik, wie de personages precies zijn en welke richting The Nun opgaat. Burke wordt achtervolgd door een door hem uitgevoerde exorcisme met tragische afloop en Irene worstelt sinds haar jeugd met gruwelijke visioenen. Wat er ook in het klooster aan de hand is, het voedt zich met de angsten van haar bewoners. Vanaf het moment dat het drietal het klooster binnenkomt zijn de grenzen tussen zinsbegoocheling en realiteit flinterdun.
Vanaf het moment dat het drietal het klooster binnenkomt zijn de grenzen tussen zinsbegoocheling en realiteit flinterdun.
De makers hebben The Nun volgestrooid met de beruchte jump scares. Het dreigt zo te eindigen als goedkope bangmaker. Gelukkig is het ook sferisch een ijzersterke titel. Door met geluid te spelen en verwrongen camerawerk in te zetten wordt een bevreemdende atmosfeer opgeroepen. Omdat er ook veel aandacht aan de geschiedenis van het klooster wordt geschonken krijgt The Nun een duivelse ambiance. Iets met toegangspoorten tot de hel, eeuwige adoraie tot Jezus Christus en een monster dat het dorp onveilig maakt.
Links van mij konden, tot mijn grote iritatie, twee meisjes hun lachen niet inhouden zodra de demon in beeld verscheen. Nee, The Nun is geen subtiele horrorfilm, en er zullen ongetwijfeld scènes zijn met een onnodig barok karakter. Toch heb ik gehuiverd om deze titel. Wan weet wat een goed horrorverhaal is en heeft een prima regisseur gevonden om het verhaal tot leven te wekken. The Nun sluit naadloos aan op zijn opvolger The Conjuring. Waar die horror vragen stelde, geeft The Nun antwoorden. Een soort van.
Corin Hardy/Demián Bichir en Tasissa Farmiga