Ik moet bekennen dat ik nog nooit van Chavela Vargas had gehoord. Een Mexicaanse zangeres die hield van het leven, vrouwen, drank en alleen op het podium zichzelf kon zijn. Catherine Gund en Daresha Kyi brengen het leven van Chavela in beeld en onthullen zo een portret van een, op zijn zachtst gezegd, getraumatiseerde vrouw. Een artiest die op het eind van haar leven alsnog groot succes wist te werven. In snelvaart wordt haar jeugd besproken. Wie haar familie precies was is niet van belang. Belangrijker is hoe Chavela zich voelde en werd behandeld. Van jongs af aan zong ze al, doch stootte ze haar omgeving af met haar persoonlijkheid. Ze weigerde zich als vrouw te gedragen en werd daarom beschouwd als een tegennatuurlijke verschijning.

Geen wonder dat Chavela zich meer en meer afzette en tot slot besloot maar weg te gaan. Naar Mexico. Waar ze wel, een soort van, werd omarmd.

Het zijn geen wereldschokkende zaken die de documentaire aanstipt (welke artiest heeft nou een gelukkige jeugd gekend), het is het moment waarop Chavela zingt dat er kippenvel oprijst. Zeg wat je wil over deze vrouw, haar zang gaat door merg en been. Chavela was begiftigd met doorrookte stembanden die putten uit een diepe bron van levenservaring. De teksten zijn niet altijd even poëtisch (zoals de liedjes van Jose Jimenez), haar stem weet elk woord overtuigend te brengen.

Chavela, zo wordt steeds duidelijker, was een vrouw die zocht naar liefde. Het was een zoektocht die ze maar bleef voortzetten. Dat levert verrassende momenten op. Zo ging ze als zeventigjarige met een vrouw die zo’n veertig jaar jonger was, en had ze een flirt met een nog jonge Pedro Almodóvar. Het laat maar zien dat ze, ondanks haar leeftijd, een levenskracht had om jaloers op te zijn.

Chavela was begiftigd met doorrookte stembanden die putten uit een diepe bron van levenservaring.

Ook wordt duidelijk dat ze zowel lastig als lieflijk kon zijn. Ze was verschrikkelijk dwars en kon behoorlijk wat alcohol naar binnen gieten. Tegelijkertijd beschikte ze over een sterk gevoel voor humor en had ze een sterke persoonlijkheid. Tot op het zoete eind weigerde ze zich over te geven aan haar tanende gezondheid.

Als ze, na jaren afwezigheid, weer haar comeback maakt, oogt ze gerimpeld en geleefd. Maar op het podium is ze een onverwoestbare verschijning, een charismatische vrouw die haar mond opent en begint te zingen. Met volle kracht stort ze haar pijn over het publiek. Ik wil best geloven dat ze als een legende wordt beschouwd. Chavela was een artiest in de ware zin van het woord en het is ontzettend spijtig dat ze in 2012 overleed. Ik had haar heel erg graag nog live willen meemaken.

Catherine Gund & Daresha Kyi/Chavela Vargas en Pedro Almodóvar