Ik zal niet zo snel vergeten hoe in 2005 Tim Oliehoek, net klaar met de Filmacademie, genoemd werd als hét nieuwe filmmakerstalent, en dat we zeker moesten uitkijken naar zijn debuut Vet Hard. Ik heb die titel toen ingehaald op DVD, nu hij op Videoland staat besloot ik hem nog eens te kijken. Misschien dat na al die tijd mijn kritische mening erover is bijgesteld. De film is losjes gebaseerd op het door Anders Thomas Jensen geschreven Old Men in New Cars: In China They eat Dogs II, en heeft als hoofdpersonage Bennie, briljant gespeeld door Jack Wouterse. Bennie is een lompe maar goedbedoelde crimineel. Na een verkeerd gelopen klus komt hij uit de gevangenis, en hoort dat zijn stiefvader, Mast, op sterven ligt.

Mast heeft de wens zijn andere zoon, Koen, nog eens te zien. Bovendien wil Bennie alles op alles zetten om zijn stiefvader te redden. In een drama moeten er allemaal diepgaande, psychologische verwikkelingen komen, maar dit is een film van de debuterende Oliehoek. En dus krijgen wij een prudctie voorgeschoteld die doet denken aan Dick Maas: veel scherp geregisseerde lompe humor.

Dat begint erg vermakelijk met een hoop onzin. Een overval die dus misgaat, Bennie die net uit de gevangenis komt en wordt opgezadeld met een domme hulp voor in zijn friettentje, twee naïeve assistenten die hem zo goed mogelijk proberen te helpen, en een verloren zoon met necrofiele neigingen. De slapstick houdt het tempo hoog en zorgt voor een vette lach. Bennie heeft alleen de welgesteldheid van Mast voor ogen en alles moet voor dat doel wijken. Als de spreekwoordelijke olifant in de porseleinkast walst hij over iedereen heen om dat mogelijk te maken.

Wouterse weet net deze inktzwarte komedie te redden.

Net als de eerste keer dat ik Vet Hard zag vind ik de humor prachtig, maar daarmee is alles gezegd. Als in het begin bijvoorbeeld een flashback wordt vertoond komt dit zo potsierlijk en geforceerd over, dat ik niet kan inschatten of dit serieus of satirisch is bedoeld. Het verhaal zelf wordt ook volkomen onder de lompheid begraven. De scène waarin Bennie Masts zoon uit de gevangenis bevrijdt is zo knullig dat het ongeloofwaardig wordt. Het is niet eens grappig. Eerder kinderlijk, als een soort tekenfilm die door echte mensen wordt uitgespeeld.

Vet Hard ervaar ik als een verzameling sketches die op ongemakkelijke wijze bij elkaar wordt gehouden. Bennie heeft naast rampveroorzaker geen andere functie, hoewel hij wel de enige is die deze titel de moeite waard maakt. Wouterse weet net deze inktzwarte komedie te redden. Verder blijf ik bij mijn mening van dertien jaar geleden: Vet Hard is op den duur vet vermoeiend.

Tim Oliehoek/Jack Wouterse en Kürt Rogiers