Twee veertigers die in Spanje restaurantjes afgaan en tussendoor zitten te ouwehoeren. Dat is de premisse van The Trip to Spain, geregisseerd door Michael Winterbottom, met in de hoofdrollen Steve Coogan en Rob Brydon. De voorgaande delen, waarin de twee mannen afreizen naar Italië en Frankrijk, heb ik niet gezien. Gelukkig is voorkennis niet nodig. Hoe kan dat ook anders, met films die slechts draaien om eten, imitaties en nog meer eten? Toch zit er meer in en is The Trip to Spain een aparte film die de grens tussen fictie en nonfictie bewandeld. Ik was zo naïef om te geloven dat, gezien Coogan en Brydon zichzelf spelen, dit ook voor de rest van de cast gold.
Nee dus. Brydons echtgenote is actrice Rebecca Johnson en de gitarist die ergens opduikt is ook een acteur. Het geeft de film een extra absurde laag bovenop de absurdistische humor. Hoeveel van de film zou echt gescript zijn en wat is geïmproviseerd? Geen idee.
Onder de humor heeft Winterbottom nog een laagje drama verwerkt. Coogan is nogal narcistisch aangelegd en kan het niet hebben als hij ongelijk heeft. Of, erger nog, als iemand anders iets beter weet dan hij. Brydon weet dat en pusht op de juiste knoppen om zijn komediekameraad op stang te jagen. Coogan probeert ook nog een door hemzelf geschreven script te laten verfilmen, alleen willen de producers wel dat het (grondig) wordt herschreven. En dat terwijl hij meer credits op zak heeft dan de herschrijver. En als zijn zoon ongemakkelijk aankondigt dat hij vader wordt, krijgt Coogan bijna een beroerte. Dat hij opa wordt, een kleinkind kan verwachten, dat is van minder belang.
Er kan, kortom, worden gesteld dat het om meer gaat dan slechts een culinaire trip. Het gaat om het gevoel van door moeten gaan, dat het leven nieuwe hoofdstukken aanreikt die geopend moeten worden. Over dat sommige ambities niet vervuld kunnen worden. Het loslaten van het verleden.
Ik beschouw The Trip to Spain nog het meest als een filmische performance art van twee mannen die zich uitleven met gortdroge grappen. Niet alles is even sterk, maar als de komieken doel treffen wordt de bal met precisie snoeihard in het net getrapt. Na het verlaten van de bioscoopzaal vroeg ik mij af waar ik in godsnaam naar had gekeken. Dat is zeker niet negatief bedoeld, ik heb mij erg vermaakt met deze smakelijke nonsens. Benieuwd of het eind bedoeld is als deurtje naar een vervolg…
Michael Winterbottom/Steve Coogan en Rob Brydon