Disobedience kon rekenen op een mooi pr-verhaal: hoofdrolspeelsters Rachel Weisz en Rachel McAdams ervoeren een orgasme tijdens hun liefdesscène. Prikkelende promotie, maar is de film zelf ook zo opwindend? Het gaat over de verboden liefde tussen Ronit Krushka en Esti Kuperman, twee Joodse vrouwen die elkaar na lange tijd weerzien. Ronits vader, een beroemde rabbijn in de gemeenschap, overlijdt na een hartaanval. Zij keert vanuit de grote stad terug om de begrafenis bij te wonen. Ze komt Esti weer tegen, die inmiddels getrouwd is met Dovid. Hun samenkomst doet de vlam van toen weer opwakkeren en ze storten zich in een hartstochtelijke affaire.
Die ene scène, die heeft wel wat. Ronit en Esti consumeren volop hun liefde, waarbij het nergens ranzig of pornografisch wordt. Ik kon niet aangeven wanneer het orgasme plaatsvond, wel dat dit de enige scène was dat het vonkte tussen de twee personages.
Het geeft direct mijn pijnpunt voor deze film weer. Dat Ronit en Esti goede vriendinnen kunnen zijn, dat wil ik wel geloven. Maar minaressen? Vanaf de eerste keer dat ze elkaar weerzien, in de keuken, is er nauwelijks chemie. Ja, het is ongemakkelijk. Maar ik heb geen enkel moment echte liefde tussen de twee gevoeld. Behalve dan dus tijdens de liefdesscène.
De reden dat Disobedience toch indruk heeft gemaakt heeft alles te maken met hoe een streng religieus milieu aarzelend een verboden liefde accepteert. Regisseur Sebastián Lelio doet zijn best om elk personage de ruimte te geven zijn of haar gevoelswereld te tonen. Dovid, bijvoorbeeld, is een echte keurige Joodse man, aangewezen als potentiele opvolger van de rabbijn. Geen wonder dat ook hij bijna een hartaanval krijgt als hij ontdekt wat zijn vrouw uitspookt. Dit is niet goed voor zijn reputatie. En hij wordt flink op zijn ziel getrapt. Immers, hij houdt wel van Esti. Hij is er altijd voor haar geweest. Ronit heeft haar destijds verlaten. Hij niet. Ook van de andere kant klinken felle geluiden. Zoals wanneer Esti haar weggestopte gevoelens aan Dovid toegeeft en uitschreeuwt dat ze altijd zo is geweest. Trouwen om “normaal” te worden is onmogelijk, dat moet echt eens tot hem doordringen. Het zijn dit soort scènes die van Disobedience een gelaagd drama maken, waarin personages worstelen met geloof en liefde.
Het is makkelijk een gemeenschap neer te zetten als homofoob, Lelio weigert het simpele pad te bewandelen. Het hoogtepunt voor mij is niet de seksscène, maar als Dovid, Ronit en Esti elkaar omhelzen. Drie mensen die verstrikt zijn in een complexe affaire en de situatie accepteren. Misschien wat zoetsappig, maar nog altijd overtuigender dan een chemieloze liefde.
Sebastián Lelio/Rachel McAdams en Rachel Weisz