Terrence Malick. Ja. Hij wordt op handen gedragen, beschouwd als innovatieve filmer die filosofische thema’s in zijn titels verwerkt. Badlands, The Thin Red Line en The Tree of Life waren erg sterk. Knight of Cups en Song to Song hebben mij door het afschuwelijke camerawerk en de bloedirritante voiceover bijna de bioscoopzaal uitgejaagd. Zijn nieuwste werk, Voyage of Time: Life’s Journey, heeft als pluspunt dat het statisch is gefilmd, zonder dat ik het gevoel heb in een draaimolen te zitten. Het is een documentaire met als startpunt de Big Bang en eindstation de moderne mens. De animaties zijn nog het gedenkwaardigst wegens de prachtig verbeeldde evolutie.
Niet elk tijdperk komt even uitgebreid aan bod, Malick doet zijn best zoveel mogelijk wereldgeschiedenis aan de kijker mee te geven. Voor de mens heeft hij acteurs ingehuurd die poedelnaakt door het scherm rennen en de wereld om zich heen verkennen en eigen maken.
Ik vind zo’n geschiedenisles op zich erg interessant, ware het niet dat de Malicksiaanse uitwerking mij weinig doet. Het is met name een stroom aan animatiebeelden van moeder aarde, hoe zij zich traag ontwikkeld tot levensbol, afgewisseld met “live action” beelden uit velerlei landen. Zo zien we hoe stieren worden afgeslacht, een drukbezochte markt, en andere scènes waar Malick ongetwijfeld Grote Dingen mee wil zeggen. Opvallend is ook hoe deze segmenten gefilmd zijn: vanuit de losse pols, vastgelegd met korzelige beelden. Alsof het een goedkope camera is.
de scène met de aboriginals in de woestijn schijnen al gefilmd te zijn in de jaren zeventig
Misschien dat het ligt aan mijn gebrekkige kennis, maar hoe langer ik naar de beeldenstroom kijk, hoe meer ik mij afvraag af wat Malick nou precies wil zeggen. Wat is zijn insteek? Het ziet er allemaal mooi uit, onder het oppervlakte is het raden naar de betekenis. Ik heb daar an sich niets op tegen, toch krijg ik hetzelfde gevoel als bij eerdere werken van Malick: het is zo pretentieus. Oh, kijk naar deze beelden, hoe de voiceover de diepzinnige teksten fluistert die ik heb geschreven. Kom je al in de hogere sferen terecht? Nou, nee. Niet echt. Dit is eerder een flinterdunne poging om filosofie en het ontstaan van ons leven te combineren. Voor de fans van Malick zal dit ongetwijfeld een spirituele trip zijn, ik vind het een mislukte poging tot interessantdoenerij.
Er is ook een IMAX-versie van deze film, ingesproken door Brad Pitt, en duurt veertig minuten in plaats van anderhalf uur. Geen idee of dat een verbetering is, maar minder speelduur zou deze titel geen slecht doen.
Terrence Malick/Cate Blanchett