De broers Julian en Billy runnen in Only God Forgives een ondergronds drugsnetwerk in de morsige onderwereld van Bangkok. Julian is de stille denker, Billy de dommekracht. Als hij een minderjarige prosituee vermoord en hij op zijn beurt bruut wordt afgemaakt, eist de moeder van de broers wraak. Julian heeft zijn twijfels. Billy had wél bloed van een minderjarig meisje aan zijn handen. Toch besluit Julian actie te ondernemen. Op zijn wraaktocht komt hij de sadistische agent Chang tegen, die ook niet vies is van wat handwerk.
Visueel gezien is Only God Forgives om te zoenen zo mooi. De beelden baden in felle tinten en regisseur Nicolas Winding Refn gebruikt lange, statische shots zodat de kleuren goed worden opgenomen. Het versterkt het broeiende sfeertje van deze wraakfilm, waarin iedereen slaapwandelend voortstommelt. Het is een zich traag voortslepende nachtmerrie met stevige gewelddadige oprispingen. Refn spaart de kijker niet en laat het geweld, of de nasleep ervan, vol in beeld zien. De nog herkenbare restanten van Billy bijvoorbeeld, nadat hij bruut is afgeslacht. Het is net of je kijkt naar een monster, het is zeker een menselijk lijk. Compleet verwrongen, dat wel.
Dit maakt van Only God Forgives een enerverende kijkervaring die niet alle kijkers zullen waarderen. Dan heb ik het niet alleen over de agressieve ondertoon. Het lome tempo, de trippende psychedelische soundtrack en de onsympathieke personages kunnen een breed publiek afschrikken. Refn is ook niet geïnteresseerd in een doorsnee actiethriller, hij wil de grenzen oprekken. Diep duiken in de onderbuik, de kijker uitdagen. Zo raken ook de familieleden van Chang betrokken bij Julians wraakactie en is een kind getuige van een wrede terechtstelling. Het balanceert tussen “kan net” en “kan net niet” en Refn stapt met sardonisch genoegen over die lijn heen.
acteur vithaya pansringarm kreeg van refn een simpele regieaanwijzing: “jij bent god”
Het risico is wel dat onder het bloedrode oppervlakte verder niets interessants zit. Ik heb een hekel aan de vraag “wat wil de maker nu eigenlijk zeggen?”, toch doemt die wel op. Dat wraak liedt tot meer bloedvergieten? Of, en dat vind ik nog leuker, tot in hoeverre het publiek bereid is om mee te gaan in het geweld? Toen ik Only God Forgives in de bioscoop zag bleek de scène in de nachtclub een breekpunt. Terwijl Chang iemands handen doorkliefte met priemen hoorde ik nogal wat stoeltjes omhoogklappen toen bezoekers zich naar de uitgang haastten. Ik heb zo het idee dat Refn dit een prachtig gezicht zou hebben gevonden.
Only God Forgives is dan geen diepgaande film, het heeft een bedwelmende sfeer die nog lang in de geest blijft rondspoken.
Nicolas Winding Refn/Ryan Gosling en Kristin Scott Thomas