Het sciencefictiondrama Mute van Duncan Jones vertelt het verhaal van de stomme Leo, een man uit een Amishnest. Hij werkt in een Berlijnse nachtclub en heeft een relatie met Naadirah. Op een avond is ze verdwenen en gaat hij wanhopig naar haar op zoek. Jones verweeft deze zoektocht met het verhaal van Cactus Bill, een illegaal chirurg voor de maffia. Hij wilt het liefste met zijn dochtertje terug naar Amerika, de maffiabaas wilt zijn verblijf zo lang mogelijk rekken. Hoewel Mute onevenwichtig is en de slotakte wordt uitgerekt, heeft deze film toch indruk gemaakt.
En dat komt vooral door Paul Rudd, die als de temperamentvolle Cactus Bill eens een ander soort rol speelt. Kaugumkauwend en met een walrussnor sleept hij zich mopperend door de dagen, tot de maffia eindelijk zijn papieren geeft voor de terugreis naar Amerika. Hij wordt bijgestaan door een blondharige Justin Theroux, die de rol van Duck op zich heeft genomen. Duck is een aalgladde player met voorkeur voor jonge meisjes. Cactus Bill is zijn beste vriend, er ontstaan wrijvingen als Duck toespelingen maakt over Cactus’ dochter.
Het zijn deze twee personages die, hoe gemankeerd ze ook zijn, Mute zijn spanning en smaakt geeft. Theroux en Rudd hebben zo’n aangename chemie samen dat ik naar ze kan blijven kijken. Als de sfeer tussen hen een nerveuze lading krijgt is het de vraag wanneer Cactus naar zijn mes grijpt.
Tegenover deze opgefokte persoonlijkheden staat de brave Leo, die simpelweg zijn vriendin terug wilt vinden. Het is erg lastig hem te peilen. Hij is opgevoed in een Amishfamilie, maar weet zich wel te redden tijdens een handgemeen. En hij werkt in een nachtclub waar geen al te vriendelijke gasten rondlopen. Waarom heeft hij voor dit werk gekozen? Hoe kijkt zijn familie er eigenlijk tegenaan dat hij in een gangsterhol zit? Het zijn vragen die ik normaal gesproken niet stel, maar nu toch in het oog springen.
Na de ontknoping, die ik als een emotionele stomp ervoer, neemt Jones wel heel erg de tijd en ruimte om het verhaal goed af te ronden. En neemt onderweg bochten die ik niet helemaal kan plaatsen. Maar het wachten loont, want de laatste climax, waarin Leo definitief het goede laat overwinnen, is zeer bevredigend. Mute heeft zeker zijn schoonheidsfouten, als geheel vind ik dit toch een erg mooi sciencefictiondrama. En zeker niet zo slecht als de critici doen vermoeden.
Duncan Jones/Alexander Skarsgard en Seyneb Saleh