Naast abomidabele werken als The Drownsman en Deep Below bestaan er gelukkig ook nog goede verrassingen. In dit geval is dat Keep Watching, een horrorfilm die perfect aansluit op een wereld geobsedeerd door internet en social media. Een familie krijgt te maken met indringers die een erg sinister plan hebben: een psychologisch gruwelspel spelen en de resultaten rechtstreeks naar internet streamen. Terwijl de familieleden moeten vechten voor hun leven kijkt de wereld toe. Is dit echt, of toch in scène gezet?

De hoofdrol is voor Jamie, de puberdochter van Carl. Jamie heeft een hartgrondige hekel aan haar stiefmoeder, Nicole, dus de sfeer is al vrij gespannen voordat het macabere spel begint. Zodra de eerste zetten zijn gezet verspilt regisseur Sean Carter geen tel om het huis te veranderen in een hightech spookhuis, inclusief naargeestige schrikeffecten. Om het publiek nog verder mee te nemen maakt Carter gebruik van drones, filmt via iphones, de webcam en de verborgen camera’s die door het huis zijn verspreid. Op die manier wordt het voyeuristische gehalte verhoogd en zet Carter de kijker in dezelfde stoel als het publiek voor wie de daders filmen. Noch de familie, noch de kijker krijgt de kans om te ontsnappen.

Het nadeel is dat Keep Watching vol zit met clichés en vlak acteerwerk. Jamie komt niet verder dan de boze puber die iedereen haat en wil dat Nicole-die zelf bar eweinig te doen heeft-verdwijnt, haar vader probeert alleen de boel te sussen, en dan is er nog het gamende broertje dat pas op het einde belangrijk wordt. Ik vroeg mij ook af hoe de indringers het voor elkaar hebben gekregen zo diep in de woning te infiltreren. Het is zonde dat zo’n duister gegeven op weinig originele wijze is uitgewerkt. Op de beste momenten doet het denken aan een hedendaagse versie van Saw (die is ook weer van 2004), op de slechtste momenten is het een generieke horrortitel die probeert zo shockerend mogelijk te zijn.

de ballonnen op deze afbeelding zijn rood, op andere zijn ze geel en bruin. keep watching werd in hetzelfde jaar uitgebracht als it, en die maakte ook gebruik van rode ballonnen op de poster

Als in de finale duidelijk is waar het de daders om gaat trappen de makers subtiel de deur in voor een vervolg. Of toch de mogelijkheid voor een vervolg. Ik ben daar eigenlijk wel benieuwd naar, hoe het zich verder zou ontwikkelen. Want nog meer dan in de potentiële slachtoffers ben ik vooral benieuwd naar de daders. Hun werkmethodes zijn bekend, ik wil graag meer weten over hun motieven, waarom ze dit in godsnaam uithalen. Volgens mij kan je daar best een fascinerende horror over maken.

Sean Carter/Bella Thorne en Chandler Riggs