Na het visueel festijn van 06/05 was ik benieuwd naar meer films van Theo van Gogh. Blind Date is ook een bekende uit zijn oeuvre en compleet anders: anders van toon, regie, acteren, in alles. Een echtpaar, Katja en Pom, ontmoeten elkaar in een restaurant via contactadvertenties, om zo een diepgaand trauma te verwerken: de dood van hun dochter. Dit is al het plot wat van Gogh gebruikt om het echtpaar eens flink met elkaar te laten kibbelen en elkaars diepste zielsroerselen te delen.
Blind Date is in alles een personagefilm, een acteursfilm waarin het geen bal uitmaakt wat er gebeurt. Dit komt ook in het beeld naar voren. De verlichting in het restaurant is niet echt optimaal en de scènes zijn erg statisch gefilmd. De nadruk komt zo te liggen op de dialogen en de acteerprestaties. Het valt nog het beste te omschrijven als een verzameling bitterzoete sketches waarin Pom en Katja een andere wereld proberen te creëren. Maar er is niets bestemd tegen het verdriet dat ze met zich meedragen. De pijn van hun verlies en de verwijten komen altijd weer naar boven en doen de blind dates ontaarden in (verbaal) geweld.
De voice-over van hun overleden kind (geschreven door Kim van Kooten) geeft Blind Date een magische onderstroom. Op kinderlijke wijze geeft zij commentaar op wat haar ouders doen. Zij vindt hun spelletjes maar raar. Kinderachtig. Waarom doen ze toch zo stom? Van Gogh laat het volwassen, complexe verdriet zo contrasteren met de naïeve blik van het kind. Ze vertelt ook hoe ze is overleden en als je goed oplet worden in de dates hints gegeven naar het dramatische ongeluk.
Het doet nog het meest denken aan een toneelstuk. Het tempo is laag en de vele dialogen kunnen op de zenuwen gaan werken. Lul toch niet zoveel, jullie twee. Ga eens naar buiten, verander van omgeving! Deze “minpunten” maken van Blind Date tegelijkertijd een bijtend drama dat er niet voor terugdeinst om zijn personages in een hoek te drijven. Tijdens de blind dates wil Katja steeds een foto van haar overleden dochter aan Pom laten zien, hij zit daar niet op te wachten. Zij wil zijn pantser doorbreken, hij noemt haar koeltjes een kutwijf als ze te dicht bij zijn verdriet komt. Zij flirt met de ober als hij weigert zich te uiten, hij beschrijft een seksfantasie over zijn moeder.
De sobere aanpak van van Gogh is erg sterk, maar het zijn Peer Mascini en Renée Fokker die het drama tot leven wekken. Ze zijn een gewaagd koppel, vinden het heerlijk elkaar te jennen en te zuigen en zich uiteindelijk kwetsbaar op te stellen. Blind Date is zeker een van de betere Nederlandse films die ik heb gezien.
Theo van Gogh/Peer Mascini en Renée Fokker