Al sinds mijn dertiende ben ik groot fan van Nirvana. Als er een documentaire verschijnt over zanger/gitarist Kurt Cobain moet ik die natuurlijk gezien hebben. Critici waren unaniem jubelend over Cobain: Montage of Heck. Regisseur Brett Morgan combineert in dit portret interviews met vrienden en familie van de zanger met ingesproken bandjes van Cobain zelf. Bij de eerste kijkbeurt vond ik hem tegenvallen. Ik verwachtte iets anders, meer een kijkje achter de creatieve schermen.
Het einde vond ik ook vrij abrupt. Op de sterfdag van de zanger (5 april) wilde ik deze documentaire een nieuwe kans geven.
Naast de interviews gebruikt Morgen ook animaties om de overpeinzingen van Cobain tot leven te laten komen komen, en schetst zo een beeld van de mens achter het grunge-icoon. Morgen wil begrijpen wie hij was, waarom hij deed wat hij deed. We zien hoe Cobain opgroeit als hyperactief en gevoelig kind, hoe hij helemaal van slag raakt door de scheiding van zijn ouders en worstelt met depressie. Muziek bleek zijn uitlaatklep, de enige manier om de boze gedachtes uit zijn kop te krijgen. De beelden, geluiden en interviews vormen een gedachtestroom die de kijker meeneemt in Cobains getroebleerde geest. Morgen kiest voor een diepe duik in een wereld van tegenstellingen, heroïne, vervreemding, depressie en suïcide.
Dit was precies de reden waarom ik de documentaire de eerste keer niet zo prettig vond kijken. Ik ben veel meer geïnteresseerd in de verhalen achter de liedjes, het maken van de albums, hoe de bandleden elkaar tegenkwamen. Cobain: Montage of Heck gaat veel meer over een man die op zoek is naar rust. Die rust vindt hij bij Courtney Love, zijn geluk is helemaal compleet als hun dochtertje Frances Bean Cobain wordt geboren. Cobain zou alles geven voor zijn kleintje. Ook als dit betekent dat hij zijn eigen leven moet geven.
De documentaire komt ongemakkelijk dicht bij de zanger en Morgen laat hem zien in al zijn menselijkheid. Hij was een icoon, maar ook vader en echtgenoot. En lang niet alle rollen gingen hem goed af. Zo valt hij bijna in slaap als hij Frances op schoot heeft (hij ontkent dan drugs te hebben gebruikt) en vlucht naar zijn ouderlijk huis als de druk van roem hem te veel wordt. Zijn dagboekenaantekeningen verraden een overspannen geest die wordt verslonden door schuldgevoelens. De rol van icoon past hem niet, hij wil alleen zijn ding kunnen doen. Dat is alles.
De tweede keer vond ik Cobain: Montage of Heck beter. Het einde blijft abrupt, maar dat was Cobains zelfmoord ook.
Brett Morgan/Kurt Cobain e.a.
Ik heb nooit veel met z’n muziek gehad en ik vond dit een erg sterke documentaire die ook visueel zeer origineel was.