Het komt zelden voor dat ik plaatsvervangende schaamte krijg bij het zien van een film. Niet dat ik hoge verwachtingen had van Hart Beat. Integendeel. Dit is het soort titel voor tienermeisjes, een publiek dat lekker kan wegzwijmelen bij hunks als Rein van Duivenboden. Hij speelt de rol van Mik, een superpopulaire zanger die per toeval de pittige Zoë ontmoet. Zij moet eigenlijk niets hebben van deze “glitterbal”, natuurlijk ontstaat alsnog een romance tussen de twee.
Ik kan als filmkijker veel hebben. Bordkartonnen personages, geen probleem. Dialogen die overloos herhaald worden, prima. Tenenkrommende scènes die moeten laten zien hoe “hip” iedereen in de film is, ik bijt mij er wel doorheen. Ik vind het onvergeeflijk als de makers een flinterdun script gebruiken om schaamteloos reclame te maken voor de hoofdrolspeler. In dit geval van Duijvenboden.
Ik heb nog nooit van van Duijvenboden gehoord, hij schijnt met zijn band MainStreet nogal in het nieuws te zijn geweest. Oké, dat mag. Hij vindt het leuk om te zingen, ik zou zeggen leef je uit. Brand los. Ga het podium op, grijp de microfoon en zing je stem schor. Omarm de aanbidding van duizenden tienermeisjes die hun ondergoed naar je gooien. Maar doe mij één lol en hou het daarbij. Hart Beat is slechts een excuus om van Duivenboden een groter podium te geven. Er is alleen een probleem: hij kan niet acteren. Terwijl iedere acteur en actrice zijn best om iets van emotie te tonen, zijn zijn gelaatstrekken bevroren in één enkele uitdrukking.
van Duivenboden wordt bijgestaan door Monsif Bakkali, die de rol van JJ vertolkt. Hij vult zijn schermtijd met tenenkrommende raps die zogenaamd cool moeten zijn. Het dieptepunt is een “rapbattle” met Stephanie van Eer. Zij is groot fan van Ali B. en kan dus wel een potje freestyle rappen. Als zij op stoom komt kijkt Bakkali haar vol verwondering aan.
Hart Beat zal zeker aanhaken bij de huidige tijdsgeest waarin tieners volop gebruik maken van social media en vinden dat hun ouders moeten “chillen”. Ik hoopte na de eerste scène, waarin Bas Hoeflaak te zien is, dat het nog wel zou meevallen. Het ging bergafwaarts. Clichématig, kinderachtig, flauw. van Duivenboden komt zo wel de woonkamer van duizenden tienermeisjes in en heeft een prima startschot als soloartiest te pakken. Maar als film schiet Hart Beat op alle fronten echt zwaar tekort.
Hans Somers/Vajèn van den Bosch en Rein van Duivenboden