Mary Magdalene zou volgens critici erg braaf zijn. Te braaf. Het is inderdaad geen controversieel bloedbad als The Passion of Christ, toch heeft deze titel een venijnige toon. Door het perspectief van Maria Magdalena te kiezen, geeft regisseur Gareth Davis het verhaal van Jezus een feministische ondertoon. En dat levert toch heerlijk ongemakkelijke scènes op waarin maar weer wordt duidelijk gemaakt dat de wereld een mannenwereld is.
Mary voelt zich niet thuis in haar geboortedorp. Ze kan maar niet leven volgens de regels en blijft ongehuwd. Haar familie probeert alles om dit rebelse zwarte schaap onder de duim te krijgen, niets werkt. Wanneer een genezer genaamd Jezus arriveert, is Mary onder de indruk van zijn aanwezigheid. Hij predikt over het laatste koninkrijk, belooft dat ieder zijn geliefden weer zal zien in het hiernamaals. Mary weet het zeker, ze wil mee met deze man en zijn gevolg.
De apostelen van Jezus moeten eerst niks hebben van een vrouw die ze op sleeptouw moeten nemen. Zij zien zichzelf als strijders die tegen de Romeinse overheersing in opstand komen, Mary beschouwt hun missie als een vredemissie. Dat botst al. Hoezo komt deze nieuweling, een vrouw nota bene, hen vertellen wat ze moeten doen? Judas is de enige van het gezelschap die zich naar haar openstelt en toont zich als de meest kwetsbare apostel. Wat best ironisch is, gezien de afloop van het verhaal.
De sluimerende misogynie zorgt voor spanning in elke scène en laat zien hoe hypocriet men destijds al was. Ja, laten we met zijn allen geloven in de lieve heer, maar de man heeft nog altijd het laatste woord over de vrouw. Mannen mogen in de Kerk bidden wanneer ze maar willen, vrouwen dienen zich aan speciale tijden te houden. De mannen domineren en kunnen zich alles permitteren. Zolang ze maar berouw tonen over hun daden, dat wel. Als Jezus in een dorp aankomt en specifiek de vrouwen aanspreekt, wordt verteld over een jonge vrouw die is verkracht en vemoord. Vlak voor de berechting toonde één van de daders berouw en is hij door de gemeenschap vergeven.
Mary Magdalene zal met het trage tempo en de archaïsche dialogen geen breed publiek aanspreken, het thema is actueler dan ooit. Door het verhaal van Jezus door de ogen van een vrouw te vertellen levert Davis kritiek op de maatschappij van nu. We denken dat we geëvolueerd zijn, de grotten hebben verlaten en huizen zijn ingetrokken, maar we verschillen in de kern niks van onze voorvaderen. Deze titel zal niet snel een schandaalfilm worden, de kern laat toch een verbijsterende smaak achter.
Garth Davis/Joaquin Phoenix en Rooney Mara