The Birds is een opvallende film. Er worden verschillende genres op een stapel gegooid en het eind definieert de definitie van “open eind”. Alfred Hitchcock weigert antwoorden te geven en roept een ongrijpbare dreiging op. Als je weet dat deze dreiging bestaat uit vogels, moet je toegeven dat dit best knap is. Hoe eng kunnen deze dieren nu zijn? The Birds laat zien dat vogels met hun scherpe snavels nogal wat schade kunnen aanrichten.
Ze ontwrichten zelfs het leven in een dorp. In dit geval is dat Bodega Bay, wat eerst nog het decor vormt voor een romantisch drama tussen Melanie Daniels en Mitch Brenner.
Hitchcock is zeker geïnteresseerd in de onverklaarbare terreur, hij is minstens net zo geïnteresseerd in wat die terreur met zijn personages doet. Hoe reageren ze? Hysterisch? Aanvallend? Trekken ze zich terug en willen ze zichzelf en anderen beschermen? Waarom de vogels zich ineens vijandig gedragen wordt in het midden gelaten. Na de iconische vogelaanval waarin het hele dorp ontregeld raakt gilt een vrouw tegen Melanie dat zij de vogels met zich heeft meegebracht. De aanvallen begonnen immers zodra zij Bodega Bay binnen kwam rijden. Of misschien dat het met het kippenvoer te maken heeft, waar de kippen zelf weigeren van te eten.
Als The Birds in deze tijd gemaakt zou zijn zouden de vogels veel vaker zijn ingezet. De makers hadden een verklaring hebben gegeven voor de boze vogels. Het eind zou zeker zijn aangepast. Dat zou The Birds vlotter hebben gemaakt maar ook degraderen tot een gewone “natuur versus de mens” titel. Juist de ongrijpbaarheid ervan maakt deze thriller zo speciaal. Hitchcock vertelt meer dan een verhaal over vogels die mensen aanvallen. Wat er precies achter de oppervlakte zit, dat mag het publiek zelf beslissen. Het einde laat ruimte over voor een vervolg, dit is een film die beter onvervolgd kan blijven.
Alfred Hitchcock/Tippi Hedren en Rod Taylor
Een gedachte over “The Birds”