Ik hou van grove grappen en neurotische bektrekkerij. Misschien is dat wel de reden dat ik Freddy Got Fingered, tot op bepaalde hoogte, kan waarderen. Ik ben hierin één van de weinige. Het filmdebuut van Tom Green kon rekenen op stevige kritiek en mocht een karrenvracht aan Razzies ophalen. Green speelt ook de hoofdrol in deze bizarre komedie en vertolkt personage Gord Brody. Hij wil het maken als animator, maar zijn gevoel voor humor is, eh, apart. In de openingsscène probeert hij wat tekeningen uit, voorziet de stijlvolle figuurtjes van stemmetjes.
Hij herhaalt stompzinnige oneliners en associeert er flink op los met bananen en katten die door deuren kunnen kijken. Mocht je nu al denken “waar zit ik in godsnaam naar te kijken”, het wordt erger. Veel en veel erger. Een meisje in een rolstoel die het opwindend vindt tegen haar benen te worden geslagen, Green die een paard en een olifant aftrekt en aan een gebroken bot likt…
james meyers huurde in 2002 de vhs band en ontdekte in 2016 de band nog steeds in bezit te hebben.
Freddy Got Fingered is meer een verzameling van absurde sketches dan een samenhangend, logisch verhaal, een speeltuin voor Tom Green om zijn – vaak shockerende grappen – in uit te werken. Een hoogtepunt (of dieptepunt) is als hij “assisteert” bij de geboorte van een baby. Het kindje is echter wel erg stil, en dus pakt Green de navelstreng en slingert de uk in het rond en brult “wakey wakey, wakey wakey!” Dit is zo grotesk dat ik niks anders kan doen dan keihard lachen. Hoe verzin je dit? Nou ja, Green is van oorsprong een komiek die bekendstaat om zijn gestoorde verzinsels, dus als hij vrij spel krijgt is dit resultaat natuurlijk geen verrassing.
De rest van de cast is puur ingezet om de grappen van Green te ondergaan. Grootste slachtoffer is een jongetje die in elke scène waarin hij verschijnt op zijn bek gaat. Hij struikelt en breekt zijn neus, krijgt een bal tegen zijn voorhoofd, het verbaast dat hij het eind überhaupt haalt. Verwacht geen psychologische diepgang, geen ingenieuze verhaallijn of slimme grappen die subtiel gebracht worden. Freddy Got Fingered brengt onsmakelijkheden zo over de top dat je ofwel halverweg afhaakt, ofwel gebiologeerd zit toe te kijken. Het is steeds een raadsel waar Green mee komt, dus de film is wel onvoorspelbaar. En dat kan van de meeste komedies toch niet gezegd worden.
Als ik een nadeel van Freddy Got Fingered moet noemen, is het het eind. Ik kan bijna voelen hoe Green nog de uiterste hoekjes van zijn fantasie afspeurt naar grappen, om de finale te bereiken. Niet voor niets draagt iemand op het eind een bord met de vraag wanneer deze “fucking” film gaat aflopen. Blijf trouwens nog even zitten bij de eindcredits, de alternatieve takes en bloopers zijn zeker de moeite waard.
Tom Green/Tom Green en Rip Torn