In Blood Simple. van de gebroeders Coen, verdenkt bareigenaar Julian zijn vrouw Abby van een affaire met barman Ray. Hij huurt een privédetective in, Loren Visser, die zijn vermoedens bevestigt. Julian is woedend en wil dat Abby en Ray uit de weg worden geruimd. Een ogenschijnlijk simpel plot, strak, duidelijk, bedoeld om een mooie spanningsboog in op te bouwen. In handen van de gebroeders Coen wordt Blood Simple. een stijlvolle, maar ook eigenzinnige thriller met een debuterende Frances McDormand in de hoofdrol. 

Het eenvoudige startpunt is voor de regisseurs het perfecte excuus om hun gitzwarte humor ten toon te spreiden, en dat heeft veel te maken met hoe de Coens hun personages door het verhaal sturen. Ze maken met hun acties de plot steeds ingewikkelder en lang niet iedereen is op de hoogte van wat er nu precies aan de hand is. Zo halverwege is Ray ziek van paranoïde, heeft Abby geen flauw benul van wat er aan de hand is en probeert detective Loren Visser vooral zijn eigen hachje te redden.

In deze donkere noir krijgt de cast alle kans om het best van zichzelf te laten zien. McDormand is dan nog jong en krijgt nog niet zo gek veel te doen, ze bewijst een getalenteerd actrice te zijn. John Getz en Dan Hedaya leveren ook goed werk, het is M. Emmet Walsh die de show steelt. Misschien omdat hij onmogelijk te negeren is of dat zijn kop zo verschrikkelijk veel sardonisch plezier uitstraalt, zelfs als hij onder een wasbak ligt blijft hij een aandachtstrekker.

in 2009 regisseerde yimou zhang een remake getiteld a woman, a gun, and a noodleshop

Blood Simple. is ontegenzeggelijk spannend en erg mooi gefilmd, toch kan ik er niet helemaal in meegaan. De miscommunicatie en het gestuntel moet spanning opleveren, ik ben niet echt overtuigd van die spanning. Waarom zegt Ray niet gewoon tegen Abby wat hij met Julian heeft gedaan? Waarom is hun verhouding ineens een stuk koeler? Natuurlijk hoort in dit genre alles in het honderd te lopen, het heeft hier een mechanisch karakter. De Coens geven hun debuut zo een ironische lading mee en het is moeilijk om niet te grinniken bij de geforceerde ellende. De personages willen er echt wel uit, de Coens vertikken het om ze de uitweg te bieden. Als een tweekoppige pestkop drijven de beginnende filmmakers iedereen net zo lang in het hoekje tot dan maar naar de wapens moet worden gegrepen.

Joel & Ethan Coen/Frances McDormand en M. Emmet Walsh