Ik ben groot fan van Frances McDormand. Zij weet moeiteloos een personage stevig in de schoenen te zetten en voorzien van een flinke dosis humor. Regisseur Martin McDonagh (In Bruges, Seven Psychopaths) schreef het script van Three Billboards Outisde Ebbing, Missouri met haar in gedachte. Het resultaat is een film met (verbaal) geweld, donkere humor, knetterend drama en de ene na de andere wending. Geen meesterwerk, wel eigenzinnig.
Mildred Hayes’ dochter is een half jaar geleden verkracht en vermoord, en omdat nog steeds niemand is opgepakt besluit Mildred het heft in eigen hand te nemen. Op drie billboards laat ze enorme teksten plaatsen om de lokale politie ter verantwoording te roepen. Noch de politie, noch de dorpsbewoners vinden de billboards een prettig uitzicht.
Er wordt nogal wat oud zeer naar boven gehaald en met sardonisch genoegen wrijft McDonagh een flinke lading zout in de wonden. Het moet schuren, pijn doen. Hij bouwt een radarwerk op waar steeds meer wieltjes in klikken en gooit zand tussen de tandjes. Hij weigert partij te kiezen en zorgt ervoor dat zijn personages in hun waarde worden gelaten. Hij krijgt het zelfs voor elkaar medeleven te wekken met een racistische agent die losse handjes heeft. De omslag die daarvoor nodig is is wat bruusk, het werkt wel. Typisch ook voor een film van McDonagh zijn kleine momenten die duidelijk grappig zijn bedoeld. Op mij maakt het een geforceerde indruk, het publiek heeft daar geen last van en laat enkele lachsalvo’s door de zaal rollen. Vooral de simpele Dixon en Penelope kunnen rekenen op gelach. En de grofgebekte Mildred weet situaties zo verschrikkelijk pijnlijk te maken dat ik niet anders kan dan meelachen.
Natuurlijk moet vermeld worden dat McDonagh een meester is van plotwendingen die het verhaal werkelijk alle kanten uit doet sturen. De film is hierdoor niet altijd even geloofwaardig en ik zit mijzelf op den duur af te vragen waar het naartoe gaat. Het is niet meer dan logisch dat er zijpaden gebouwd moeten worden, als je steeds maar weer het stuur omgooit hoe kan je dan met een goeie conclusie komen? McDonagh doet dit met een laatste twist die niet helemaal overtuigend overkomt, al is het maar omdat het niet past bij de personages. Tegelijk past het wel weer bij de film. Een schurende film verdient een schurende afsluiting.
Martin McDonagh/Frances McDormand en Sam Rockwell
Mijn recensie volgt later deze week, maar in mijn boekje is het wel een meesterwerk. Bedoel je met die wending dat ze hulp krijgt uit een onverwachte hoek? Vond dat zelf eigenlijk niet zo ongeloofwaardig. De brief van de sheriff wist bij hem door te dringen en motiveerde hem daarom om actie te ondernemen om zijn eerdere gedrag goed te maken.
yes 🙂 maar dan denk ik, is alleen die brief nodig om hem te doen veranderen…? vond ik iets te makkelijk 😉
Hij keek enorm tegen hem op en zijn reactie op z’n overlijden was extreem heftig. Die brief vertelde hem, heel direct, wat hij allemaal fout deed. Voeg daaraan nog toe dat hij z’n baan kwijt was en daardoor wilde hij zichzelf nog bewijzen, een verschil maken.