Weer een film van Blumhouse. Het doodsaaie The Drownsman is ook van dit productiehuis, maar Paranormal Activity ook. Daarbij vond ik The Purge: Election Year, het vervolg op dit deel, erg sterk, dus het hoeft niet te betekenen dat deze prequel per definitie slecht is. In de Purge films draait het om een jaarlijks terugkerend fenomeen, de Purge, waarin een hele nacht elke misdaad is toegestaan. Het begint met een sirene die door de hele stad loeit, en een mededeling die op elke tv wordt afgespeeld.

Heb je niks met de Purge, blijf in godsnaam binnen. Zo wel, nou ja, happy Purge dan. De eerste personages, Cali en Tanya, dreigen slachtoffers te worden, op het laatste moment worden ze gered door de enigmatische Sergeant. Tot zijn grote irritatie sluit ook het bekvechtende koppel Shane en Liz zich bij de groep aan. Sergeant wil het liefst zo snel mogelijk van A naar B, de groep wil de veiligheid opzoeken. Ze komen er al snel achter dat “veilig” tijdens deze nacht een relatief begrip is.

The Purge: Anarchy drijft op een eenvoudig plot, wat regisseur James DeMonaco de kans geeft het onderwerp van een bandeloze nacht uit te werken.  Zo’n nacht trekt in eerste instantie psycho’s aan, individuen die geestelijk niet zo stevig in hun schoenen staan en de Purge gebruiken om hun zieke fantasieën uit te leven. Op de straten is iedereen een open doelwit voor motorbendes of scherpschutters die voor God spelen. Dit is wat mij zo aantrekt aan het gegeven: de stad verandert in een hellehol waarin het geweld gradueel toeneemt. Geweld waarvoor niemand gestraft zal worden. In werkelijk elke scène is de spanning voelbaar.

de purge vindt plaats de nacht van voor de lente, het seizoen van (weder)geboorte, precies wat deze gruwelnacht symboliseert

DeMonaco laat zien dat ook de pacifisten vatbaar zijn voor de Purge. Of blanke rijkaards (ja, ze zijn echt allemaal wit) die voor de lol wat armzaligen willen afknallen. Eerst wordt op de slachtoffers geboden, dan worden ze als loslopend wild op het jachtveld losgelaten. Tot de rollen plotseling worden omgedraaid als een verzetsgroep onder leiding van de donkere Carmelo komt aanstormen. Het ligt er wat dik bovenop, DeMonaco levert zo wel vlijmscherpe maatschappijkritiek.

Ik vind het dan ook verschrikkelijk jammer dat de motivaties van de personages zulke clichés zijn. Verloren familieleden, wraak, het zijn de bekende thema’s. Zo zou ik het interessanter hebben gevonden als DeMonaco had gekozen voor het perspectief van een Purger. Op het eind komt de filmer wel weer met een aardige draai waar hij punten mee scoort.

Als de sirenes opnieuw klinken, nu om het eind van de Purge af te kondigen, trekt de hel zich terug uit de stad. Over zo’n jaar komt ie weer terug.

James DeMonaco/Frank Grillo en Justina Machado