Bij Rialto zit een man achter de kassa die aarzelend beweegt. Hij moet tot drie keer toe mijn Cinevillepas scannen voor hij hem te pakken heeft. En als ik de zaal wil ingaan zie ik dat hij per ongeluk het verkeerde kaartje heeft gegeven. Gelukkig kan ik hem nog omwisselen bij de kassa, waar nu een vrouw zit. Ze biedt nog haar excuses aan, het is zijn eerste dag. Ach, zolang ik nog maar het juiste kaartje kan krijgen. The Party is het soort film waarin plot totaal ondergeschikt is en de personages de hoofdmoot zijn. Het is ook het type film waarin personages elkaar te lijf gaan met scherpe dialogen en relaties onder druk komen te staan.
Het zal allemaal ongetwijfeld erg intellectueel en geëngageerd bedoeld zijn, mijn aandacht gaat vooral naar Bill. Hij is de man van Janet, een politica die een flinke tree hoger is gekomen in de politieke rangorde. Ze heeft haar vrienden uitgenodigd die kwetterend door het huis lopen, Bill blijft zitten. Drinkt wijn. Zet een muziekje op. Staart voor zich uit, alsof hij in een diepe depressie zit. Waarom? Wat is er aan de hand? Het duurt nog even voor duidelijkheid wordt geboden. En dan wordt de situatie zo ontzettend explosief dat een vonkje genoeg is voor een ontploffing.
De film kent genoeg geestige momenten. Gottfried, een prachtige Bruno Ganz, is een optimistische levenscoach die iedereen graag wijsheden meegeeft die niet misstaan op tegeltjes. Ook wanneer er sprake is van een levensbedreigende situatie laat hij zich niet uit het veld slaan. Daartegenover staat de opgefokte Tom die als een ongestuurde wervelwind van kamer naar kamer raast en geen tel stil kan staan. Hij snuift continu coke en moet zijn uiterste best doen niet in te storten. Wat is toch de reden van zijn nervositeit?
Het ergerpunt van The Party is dat de dialogen zijn volgestouwd met geouwehoer over politiek, feminisme en rationalisme. In een interview met Bruno Ganz las ik dat regisseuse Sally Potter niet voor pure entertainment wilde gaan. Dat is ook gelukt, erg subtiel is het niet. Zelfs wanneer Janets wereld op haar kop komt te staan kan haar vriendin April het niet laten een discussie te starten over logica. De discussies op zijn bovendien erg droog en weinig toevoegen aan het verhaal zelf. Ik heb het gevoel dat Potter The Party gebruikt om eens flink wat discussiestof op te gooien, met als gevolg dat het prachtige verhaal in het stof wordt gesmoord.
WIST JE DAT
Emily Mortimer en Cherry Jones spelen een lesbisch koppel met een flink leeftijdsverschil. Ook in het echte leven schelen ze in leeftijd: Jones is dertien jaar ouder.
Sally Potter/Kristin Scott Thomas en Cilian Murphy