Jong en oud staan in deze concertregistratie te genieten van een theatrale uitvoering van The Wall. Het album dateert uit 1979 en ontstond toen Roger Waters, David Gilmour, Nick Mason en Richard Wright nog Pink Floyd waren en in grote stadions speelden. Vooral Waters vond die waanzinnige speelruimtes verschrikkelijk en bedacht een metaforische muur om zijn burn-out te verwerken. De metafoor groeide uit tot een dubbelalbum waarin Waters autobiografie combineerde met fictie. Centraal staat Pink, een figuur die afstevent op een zenuwinzinking en besluit om een muur om zich heen te bouwen.
Het album is op de dag van vandaag een geliefd muziekstuk en Waters heeft er helemaal geen problemen mee zijn geliefde meesterwerk keer op keer op te voeren. Hoe grootser, hoe beter. Dit optreden combineert theater, animatie en indrukwekkende decorstukken. Er zijn verkleedpartijen, enorme schermen waarop videobeelden worden vertoond en natuurlijk wordt tijdens de voorstelling de muur opgebouwd.
Als muzikant en zanger is Waters goed, zijn aanwezigheid op het monstrueuze podium is minder sterk. Hij wordt bijgestaan door een hele lading aan stermuzikanten waardoor er geen focus is op een persoon. Het gevolg is dat de muziek zelf de hoofdrol speelt. Zeker als de muur is opgebouwd. Dit zorgt voor vervreemding ten opzichte van de muzikanten, er is immers niemand meer zichtbaar. De camera’s laten zien dat het publiek dit weinig kan schelen en volkomen in extase raakt. De muziek lijkt zowaar uit te groeien tot een spirituele ervaring. Als een nummer als “Comfortably Numb” wordt gespeeld en gitarist Dave Kilminster die prachtige solo inzet, raakt het publiek helemaal in vervoering. En wat te denken van klassieker “Another Brick in the Wall, Part 2” en iedereen meebrult “teacher, leave them kids alone”? En al de muur instort is er zo’n emotionele ontlading te voelen dat het net is of iedereen even binnen die muur heeft gezeten. Het ironische is wel dat die opsluiting vrijwillig is geweest, terwijl de metafoor juist negatief is bedoeld.
Dit alles is al genoeg voor een flinke lading kippenvel, Waters wil meer. Naast de concertbeelden volgen we hem op een reis door Italië. De naam van zijn vader, die in de Tweede Wereldoorlog is omgekomen, staat op een oorlogsmonument. En dat monument heeft Waters kennelijk nooit bezocht. Ik begrijp dat dit de emotionele lading van de film moet onderstrepen en dat het onherroepelijk deel uitmaakt van het album, toch werkt dit deel van de registratie afleidend. Het is ontroerend hem in tranen bij het oorlogsmonument te zien zitten, ik geniet meer van de spectaculaire show die toewerkt naar een emotionele catharsis.
WIST JE DAT
Mocht je een andersoortige adaptie willen zien van dit album, dan is Pink Floyd: The Wall ook een aanrader.
En operaliefhebbers: in 2018 komt de operaversie.
Roger Waters & Sean Evans/Roger Waters