Deze titel flopte in de bioscopen maar lijkt nu een cultstatus te hebben. Pat, Reece, Sam en Tiger spelen in een rockband en komen rond van optredens in restaurantjes, barretjes en clubs. Op het podium maken ze er een groot feest van, erbuiten maken ze een uitgebluste indruk. Ze komen terecht bij een nazibar waar overal hakenkruizen staan getekend en racistische leuzen op de muren zijn gekrabbeld. De band besluit om “Nazi Punks Fuck Off” van de Dead Kennedys te spelen als de ultieme fuck you naar het publiek. Het laat zien dat de bandleden niet vies zijn van een beetje tegen de stroom inzwemmen. Dan zijn ze getuige van een moord. En getuigen, dat moeten de daders niet hebben.

Green Room is geen film waarin de gewelddadige scènes elkaar in razend tempo opvolgen, maar als er geweld voorbijkomt brengt Saulnier het vol in beeld. Een mes dat uit iemands kop wordt getrokken, het opensnijden van een buik, het wordt zeer expliciet in beeld gebracht. Zonder opsmuk of ironie.

De acteurs leveren al sterk spel, het acteerniveau gaat met een factor tien omhoog als Patrick Stewart verschijnt. Hij speelt de rol van Darcy, die het begrip “meedogenloos” een nieuwe invulling geeft. Voor hem is de moord puur iets om op te lossen. En dat betekent niet dat er politie bij moet worden gehaald, maar dat de getuigen moeten verdwijnen. Met een kille, berekenende houding probeert hij de situatie te de-escaleren. De bandleden weigeren zich bij hun lot neer te leggen en gaan vol in de tegenaanval. Naarmate de nacht vordert wordt iedereen steeds meer vastberaden dit ongelijke gevecht te winnen. De toon wordt dan ook steeds harder. De geweldsspiraal die ontstaat is als een tornado die traag die een spoor van vernieling achterlaat.

Het enige nadeel is het rafelige verhaal, er worden veel dingen gezegd die niet worden toegelicht. Dat de personages nauwelijks ontwikkeling doormaken is geen probleem, toch had ik meer achtergrondinformatie willen hebben. Nu voelt Green Room eerder als “de goeierikken tegen de slechterikken”, en is er niet echt een personage waarvan je hoopt dat die levend achterblijft.

Opvallend genoeg eindigt de film niet met een spectaculaire klapper. Als in het kille ochtendlicht een laatste schietpartij volgt, geeft dit geen voldaan gevoel. Het is meer een logische conclusie dan het standaard happy end. Het eindigt zoals het begon: met een hopeloos, zelfs wat nihilistisch gevoel. En eerlijk gezegd is dat ook weleens lekker.

WIST JE DAT

Het is vreemd om Anton Yelchin in deze film te zien, omdat hij niet lang na het uitbrengen ervan is overleden. Hij is 27 jaar geworden.

Patrick Stewart wilde graag de rol van Darcy spelen omdat hij op zoek was naar iets wat de boel zou “opschudden”. Volgens Saulnier was de acteur vrij laat bij de film betrokken en maakte hij alles compleet.

Jeremy Saulnier/Anton Yelchin en Patrick Stewart